Druilerig en vrieskou waren de omstandigheden, toen we – Harrie Wolters en ik – op 19 januari 2012 naar Osnabrück trokken. We zouden er overleggen over een internationaal project onder de titel ‘Megalithic routes / Megalithstrasse. Een van oorsprong Duits concept, dat we samen met hen en Denen en Zweden zouden gaan ontwikkelen.
Onderdeel van het bezoek was een excursie langs hunebedden in het Osnabrückerland. Het vroor een graad of zes, toen we in alle vroegte vertrokken met een busje. Ik had voor de zekerheid mijn pas aangeschafte digitale camera meegenomen. Op de website van het Hunebedcentrum ontwikkelt zich een nog steeds groeiende fotogalerij van honderden hunebedden uit heel Europa en soms ver daarbuiten. Ik wilde daar ook mijn steentje aan bijdragen.
Ik kan heel slecht tegen kou en ben niet erg bedreven met digitale dingen. Beide slechte eigenschappen kwamen tijdens de excursie dramatisch samen, toen we voor het eerst uitstapten en een drietal hunebedden bezochten in een dennenbos langs de snelweg. Onze Duitse gastheren deden hun best een gedegen verhaal neer te zetten en namen daar de tijd voor. Mijn gedachten spoorden daar niet helemaal mee, maar je bent gast, dus hou je je gedeisd. Ik zou het liefst zo snel mogelijk wat foto’s maken en dan wegwezen, want het was koud. Mooi niet. Ik bleek de camera thuis niet te hebben opgeladen. Twee foto’s en daarna was het “schluss” met foto’s maken dan wel te verstaan. Gelukkig had Harrie nog gelegenheid foto’s te maken. Een kleine selectie is hierbij toegevoegd. Het verhaal van onze Duitse gids duurde wat langer, want ging in het Engels. We knikten braaf, maar lang luisteren naar iemand die naar woorden zoekt, je niet kan vinden en dan probeert ze te omschrijven, heeft veel weg van een quiz “raad een woord” en verdiept niet bepaald het inzicht in een materie die ons niet geheel onbekend is (om het eufemistisch uit te drukken). Bovendien doet het wat met je zintuigen. Mijn rillen ging over in klappertanden en ik kreeg de zenuwen van Duitse gids, die het zo goed bedoelde. Van het verhaal kreeg ik niet veel mee. Ik had het te druk met het op alle mogelijke manieren proberen het warm te krijgen. Handen in de zakken, met de voeten stampen, schuilen achter een brede rug, in de handen blazen, heen en weer lopen. Ik was beroerd van mijn eigen gedrag, maar het ergste moest nog komen.
Ook de menselijke smaak-eigenschap kwam nog aan bod. Eén van de Denen was jarig. Kan gebeuren, overkomt wel meer mensen. Om het te vieren was gebak en bier meegenomen. Bij min-zes stond ik bibberend met gebakt te hannesen en werd mij een lekker koud pilsje aangeboden. Zoveel hartelijke en gulle gastvriendelijkheid werd me echter te veel. Ik weigerde het pilsje en voelde me een ongelooflijk horkerige spelbreker. Hunebedden zijn boeiend en uiterst interessant. Er gaat niets boven het beleven van de sporen uit de prehistorie met al je zintuigen. Met gebak en bier is ook niks mis (al vind ik de combinatie merkwaardig gekozen). En het tijdstip (vóór tien uur in de ochtend) ongelukkig. Maar dat alles bij min zes in een mistig en dampig bos is te veel van het goede.
De Denen en Zweden leken geen probleem te hebben met de kou. Ze knikten veel en leken alle tijd van de wereld te hebben. Ik werd er niet bepaald vrolijk van. Je hoopt toch stiekem dat de anderen het nog kouder hebben dan jij. Dat schept een band en de verwachting dat je snel weer in de warme auto kunt stappen. Niets van dat alles. Sterker nog: even betrapte ik mij op de gedachte dat die hunebedden met de keel uit hingen. Ik schrok er zelf van.
De moraal van dit verhaal: bezoek hunebedden altijd met warme handen, dan zie, hoor en proef je meer.
