Spectaculaire vondsten uit Dalfsen ook van belang voor het Hunebedcentrum

Door: Fred van den Beemt

Laat ik het eerlijk bekennen, ik heb met velen een zwak voor het Trechterbekervolk, een soort sympathiserend gevoel voor de bouwers van de Hunebedden. Je kunt er urenlang over nadenken hoe een volk er toe kwam om de immens grote en zware brokken steen te gaan slepen om z’n doden een passende rustplaats te geven. Met mij zijn er tienduizenden, die het zelfde gevoel koesteren. Het hele jaar door zijn er drommen kleine en grote mensen, die er op uit trekken om de hunebedden te bezichtigen.
Tot nu toe werd aangenomen dat het de gewoonte was om de doden van de mensen van de Trechterbekercultuur onder indrukwekkende steen- brokken te begraven.
Je vraag je terecht af wat de mensen van de Trechterbekercultuur hebben bezield om stukken steen van soms 20.000 kg over dikwijls grote afstand op boomstammen, door het begroeide heuvelachtige landschap te verslepen. Om maar niet te praten over het gezeul met de dekstenen, die nauwkeurig op twee staande stenen moesten rusten. We weten tegenwoordig wel aardig hoe ze dat karwei geklaard hebben, maar de techniek geeft nog geen antwoord op onze vraag, wat bewoog de Hunebedbouwer tot die krachtsinspanning?

Andere inzichten na vondsten in Dalfsen?
Met de spectaculaire vondsten van de mensen van de Trechterbekercultuur in Dalfsen is met het denken van hoe deze bevolkingsgroep leefde, verandering gekomen. Verandering over de wijze van hun dodenbestel. We wisten dat niet al hun doden bijgezet konden zijn in de hunebedden. Dalfsen heeft het denken daarover op een ander spoor gezet. Niet “altijd” begraven/bijzetten in hunebedden maar in een opmerkelijk “aangelegde” grote begraafplaats, een grafveld waar de dode slechts één stuk aardewerk meekreeg naar het hiernamaals en geen tientallen stukken aardewerk zoals nu nog wordt gedacht.
Het gebied waar de mensen van de Trechterbekercultuur hebben gewoond lijkt veel uitgebreider dan gedacht. In Dalfsen moeten de mensen ettelijke jaren hebben gewoond, gewerkt, kinderen hebben gebaard en zijn overleden. Er wordt door de archeologen gesproken over vier families die daar hebben gewoond. Dat is onder meer te zien aan de vormen en versiering van het aardewerk. De vraag is wat de overeenkomsten en de verschillen zijn tussen deze families? Er is in Dalfsen voor het eerst in Nederland een huisplattegrond gevonden. Komt deze plattegrond overeen met het gereconstrueerde huis bij het Hunebedcentrum? Dalfsen zal niet op zich zelf staan. Er zullen ongewis dergelijke woonplekken in Drenthe zijn waar deze mensen hebben gewoond. We weten niet waar. Deze zijn bedekt, verstopt onder een laag aarde zoals in Dalfsen.

Uitdaging voor het Hunebedcentrum in Borger.
Met de archeologische vondsten uit Dalfsen zijn er veel, heel veel vragen op te lossen en zullen er bij de uitwerking van de opgraving zeker nog veel meer volgen. Met de vondsten uit Dalfsen en de voorlopige uitkomsten daarvan ligt er voor het Hunebedcentrum in Borger een uitdaging maar ook de taak om over deze vondsten informatie te verstrekken. Het Hunebedcentrum is een nationaal voorlichtingscentrum om informatie te geven over actualiteiten en nieuwe inzichten. Nieuwe inzichten over de eerste mensen waarvan wij weten dat zij op een vaste plek woonden, waar lief en leed werd gedeeld. De spectaculaire vondsten uit Dalfsen zijn ook voor de geschiedschrijving van Drenthe van belang. Voor het Hunebedcentrum waarvan er maar één is in Nederland, een pracht kans en mooie uitdaging om de boodschap uit Dalfsen, die 5000 jaar onderweg is geweest, over te brengen naar de bezoekers die daar komen.