Het verhaal van de boesjeude

Eerder haren wie bie oons in ’t dörp verschillende jeuden: voddejeude, oliezderjeude en in Drintse veenkoloniën ain boesjeude. Wie woonden vlak aan ’t Zuderdaip en toen ik ain klain jonkie was, was mien moe doodsbenaauwd dat ik bie ’t daip kwam. Zai zee: “Kiek uut, kom mie nait bie ’t daip want daor zit de boesjeude en dei pakt die!”

Ik wui goud baange maokt om nait bie ’t daip te kommen. Mor op ’n dag ging ik toch stiekem het trappentje bie de onderwaale dele om mit ain klompie in ’t wotter te speulen. Mien pa zag dat en zunder dat ik ’t vernam drukte hij mie veurover koppie onder en greep mie bie de bainen en zee: “Zugst nou wel! Bienao har de boesjeude die grepen, mor goud dat ik hier was.” Jaorenlaang heb ik nait weer bie “t daip zeten.

Boesjeude

Wanneer e summers goudertieren;

rustig naor beneden glidt

leuft gain staarfling dat daor swinters

ain iezelke boesjeude zit.

Mor in winter lopt e draaigend langs de onderwaale- kwaod,

vranterig dat ze hom bedwongen en dan gaait e van vlaot tot vlaot.

’n enkel maol as e de kans krigt gript e tou en nemt zien tol.

En soms, as ain ’t gemoud te vol is , dat e daor glad onder zwicht,

Geft dei aan daip, ten ende raod, zien leste levenslicht.

Tekst: Willy Weerman & Henk Pras