Het verhaal van de lochies

Toen der nog gien domnees waren, allennig maor Pastoors en Priesters, wuurden die vaak bij nacht roepen um zieken bij te staon in heur starfuur. Der waren mar weinig goeie wegen en de pastoors mussen vaak van wied kommen um de mèensen te helpen. Deurdat het moeilijk was um overal lopend te kommen, gungen zie vaak op een peerd naor de ofgelegen hoezen toe.Zo reed een olde pastoor ies in de nacht langs een ienzame weg. Hie kwam van een zieke, wel e het lèeste oliesel toediend har en hie druug Wijwaoter bij zu’k.

Toen e deur de hoge heide reed langs een olde weg die zowat niet meer gebroekt wuur kwam der een klein lochie teveurschien, dat veurzichtig umhoog vleug en bij hum op het peerd klum. De pastoor keek der naor en lachde wat in humzölf; “Och ij klein lochie, wil ij mij de weg beschienen en helpen het pad makkelijker te vinden? Gao maor gerust weer vort heur, ik bin agils niet bang en kan het pad ok wal un ’t duuster vinden.”. Het lochie bleef veur hum zitten en het leek wal of het naor hum opklimmen wol.

De pastoor keek der naor en dacht: “Het zal toch gien kwaoje giest weden, die mij an ’t dwalen brengen wil?” Hie dee zien wijwaterkruuk lös en gooide een paor druppels op het lochie. Een kwaoje giest zul der veur op de vlucht gaon, zo dacht e, zodat hum niks overkwam. Het lochie flikkerde bliede op en luut zu’k langzaam van het peerd of glieden. Toen gung e der gauw vandeur en verdween in het duuster.

Langzaam reed de pastoor deur, mar hie was amper een paar meter wieder of een hiele koppel van die lochies kwamen oet de heide op hum of vleugen, en bij tientallen vlijden zie zu’k bij hum hen op het peerd. Verwonderd keek e naor al die lochies die non overal um hum hen vleugen. Bij honderden deuken zie op, veur en achter het peerd, langs beide ziedkaanten, waor e ok keek, overal flikkerden de lochies en recht op hum ofkommend gung het ien nao het aander lochie bij hum op ’t peerd zitten.

Hie nam wat wijwater en fladderde dat over de lochies… Het ien nao het aandere lochie verdween toen weer en muuk plek veur een neie koppel lochies. De pastoor gung aal deur met het fladdern van druppels wijwater over de lochies en aal kwamen der weer neien um druppels vraogen.

Langzaam reed e deur, totdat der gien neie lochies meer op hum of kwamen as de olden verdwenen.

Nao een poosie kwam e in het dörp an, waor e die nacht blieven wol. Hie vertelde zien ervarings van underweg an zien gastheer, die tegen hum zee dat volgens overlevering daor in de buurt een begraafplaots wezen mus, waor ongedeupte- en doodgeboren poppies en kinder begraven waren. “Pastoor”, zee de man, “Het waren de zielties van al die kinderties die niet rusten kunden”.

Toen de pastoor hum ankeek, vervolgde de man met eerbied in zien stem; “Het wijwater dat de pastoor der over fladderd hef, was veur die arme dolende kinderzielties zoveul as de deup. De ien vertelde het an de aander en zie kwamen met zien allen um van de pastoor de ieuwige rust te ontvangen.”

Tekst: Willy Weerman & Henk Pras