Vindplaats: Borger, tussen de waaltjes.
Je zou de Hertshoornweegbree (Plantago coronopus) kunnen herkennen van een vakantie aan zee. Op weg naar het strand, wanneer je met iedere stap die je zet de zee steeds beter begint te ruiken, kun je de plant tegenkomen. Hertshoornweegbree is een echte kustplant. Het groeit op ziltige, zandige plekken in duinen, langs begroeide oevers van een tijrivier en op groene stranden.
Toch vinden we de plant soms ook meer landinwaarts, Drenthe bijvoorbeeld. Bij vorst zijn wij druk bezig met het pekelen van onze wegen, fiets- en voetpaden en natuurlijk ons eigen stoepje. Door zout te strooien maken we het leven voor andere planten moeilijk maar geven we de zoutminnende hertshoornweegbree vrij baan. Is het zout op en tussen de stenen verdwenen, verdwijnt de plant ook weer.
Deze plant kan goed tegen vertrapping (dat noemen we een tredplant) en groeit op plaatsen waar andere planten niet goed kunnen groeien. Tredplanten groeien op een onverhard pad verder naar het midden van de vertreding toe dan bijna alle andere planten en grassen die niet zo goed tegen vertrapping kunnen. Hertshoornweegbree krijgt pas de kans als de andere planten verdwijnen en ruimte maken. Dat ze goed tegen betreding kunnen komt onder meer door de vlezige bladeren. Zodra andere planten de kans weer zien om te groeien, verdrukken deze de weegbree en verdwijnt de hertshoornweegbree.
Gebruik van prehistorie tot nu
Hertshoornweegbree is al vierhonderd jaar geleden als groente in cultuur gebracht. Waarschijnlijk werd de plant ook al in de prehistorie verzameld. Net als de andere weegbreesoorten is het al ruim 4.000 jaar in Europa bekend. De jonge bladeren kunnen worden gekookt of rauw in salades worden verwerkt. De groente bevat vitamine C, β-caroteen, vitamine B1 en voedingsvezels. Italië is de voornaamste producent van de hertshoornweegbree als groente, hier in Nederland hebben we de smaak voor dit (on-)kruid verloren.
Meer weten over de andere weegbreesoorten, klik hier.
