Aan de rand van de hoofdstad Tunis ligt het oude Carthago. Het is nu een wijk van de hoofdstad Tunis maar ooit was het een van de beroemdste steden van het Middellandse Zee gebied. Een van de redenen dat het zo beroemd is geworden is vanwege de legendarische Carthaagse generaal Hannibal. Hij was het die met zijn leger van 40.000 man en 300 olifanten door Spanje en Frankrijk trok, vervolgens over de Alpen ging om Rome te veroveren in 218 v. Chr. Jarenlang was hij de gevreesde tegenstander van Rome. Het mocht allemaal niet baten. Hij werd uiteindelijk niet meer gesteund vanuit Carthago en moest zich terugtrekken. Hij verloor van de Romeinen en ging in ballingschap in Syrie, waar hij als huurling verder ging. Na omzwervingen kwam hij in Lybissa in het tegenwoordige Turkije terecht. Daar pleegde hij door middel van gif zelfmoord op een leeftijd van 65.
Het terrein is goed te bereiken met de trein. Bij het station aangekomen kun je heel gemakkelijk naar het archeologische complex lopen.
Hoofdstad van de Feniciers
Carthago was de hoofdstad van de Feniciers. Volgens de Romeinse dichter Vergilius werd Carthago gesticht in 814 v.Chr. door de Fenicische prinses Dido. Rond de 4e eeuw v.Chr. was de stad een van de belangrijkste steden in het Middellandse Zeegebied, en een serieuze rivaal voor zowel Rome als Athene. Zoals zo vaak in het verleden duurde dat niet lang. Gedurende de zogenaamde Punische oorlogen van 264-241 v.Chr.,218-201 v.Chr, en 149-146 v.Chr bleef er niet veel over van Chartago. De beroemde woorden van Cato (Delenda est Carthago – We moeten Carthago verwoesten) werden werkelijkheid in 146 v.Chr. Na een belegering van drie jaar werd de stad met de grond gelijk gemaakt.
De stad wordt weer opgebouwd
In 44 v. Chr. besloot Julias Ceasar om de stad opnieuw op te bouwen. Het werd de hoofdstad van Romeins Afrika, een belangrijk handelscentrum. Echter, Vandalen en Byzantijnen plunderden de stad. In 692 na Chr. viel de stad uiteindelijk ten prooi aan de Arabische veroveringszucht. Veel gebouwen werden afgebroken en het bouwmateriaal werd gebruikt voor islamitische bouwwerken in de medina van Tunis waar ze nog altijd staan. Opgravingen begonnen in 1857 en gaan tot op de dag van vandaag door.
In 1972 kwam het gebied op de Werelderfgoedlijst van UNESCO te staan.
