In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke ervaringen met hunebedden. Hier een verhaal van Pierre van Eijl.
De Vuursche Kei
Op mijn wandelingen rondom Utrecht was ik er wel eens langsgelopen: een grote steen In het dorp de Lage Vuursche (figuur 1). Aan de kant van weg, de Dorpsstraat, op de hoek van de Karnemelksweg lag een grote zwerfsteen ondersteund door vijf kleinere stenen. Ik had er nooit veel aandacht aan besteed totdat ik in het boek van Herman Clerinx, ‘Een paleis voor de doden’, die steen weer tegenkwam. Die steen had zelfs een naam: de Vuursche Kei. Er stond in het boek vermeld dat deze mogelijk verplaatst was en dat het twijfelachtig was of dit een hunebed was. Wel is er aardewerk van de Trechterbekercultuur gevonden. En volgens een oud verhaal komt er bloed uit de steen als een onverlaat er met een speld in prikt!
Een energetisch monument
De vondst van het Trechterbeker aardewerk was voor mij een sterke aanwijzing dat we hier te doen hebben met een hunebed. Toch leek het me heel onwaarschijnlijk dat deze steen een hunebed zou zijn, want die zijn toch vooral in Drenthe? Op een volgende wandeling ben ik er weer eens langs gelopen. Ik zag opnieuw dat deze steen rustte op vijf stenen: typisch een deksteen die rust op een aantal dragende stenen.
Maar wat me nog meer aan het denken zette, was de typische metafysische hunebed energie die ik er voelde met mijn handen. Eén energiepunt middenin onder de deksteen en één ervoor waar nog een steen in de grond stak en ernaast een losse steen lag. Nog steeds kon ik het maar moeilijk geloven en een volgende keer heb ik deze ‘hunebed’ in de avondschemering, het was één van de donkere dagen voor Kerstmis, nog eens extra onderzocht. Ik ontdekte dat de dragende stenen onder de Vuursche Kei allemaal energetisch waren Een duidelijke aanwijzing dat we hier met een hunebed van doen hebben. Nu de aanwijzingen voor een hunebed zo duidelijk waren, leek het me de moeite waard me met een aura-reading hierop in te stellen.
Bezoek verwacht
Het duurde even maar toen ging het voor mijn geestesoog oplichten en zie ik helderziend een natuurpriester bij dit bouwwerk. Hij is wat zorgelijk en kijkt of alles er goed uitziet want hij is de priester van het enige hunebed in de wijde omgeving. Ik zie hoe hij de ingang schoonveegt van dit hunebed die onder een aarden heuvel verborgen zit. “Alles moet er goed uitzien” gaat er door hem heen. Hij gaat het hunebed in, eerst gebukt en dan kruipend om ook daar binnen het hunebed schoon te vegen.
Hij verwacht bezoek, belangrijk bezoek. Al een tijd geleden zijn hierover afspraken gemaakt en gezien de stand van de maan zou nu de tijd van het bezoek zijn aangebroken. In het huisje bij het hunebed heeft hij diverse verse kruiden staan. Ze zijn voor gebruik bij zijn werk als priester voor trance-sessies, healing en ook om plezierige ervaringen te stimuleren. Dan hoort hij geluiden in de verte. Verderop ziet hij tussen de bomen een stoet mensen aankomen. “O, gelukkig,” gaat het door hem heen, “dat zijn ze!”
Aankomst van de gasten
De stoet komt aan bij het hunebed en begroetingen worden uitgewisseld. Zijn leermeester is erbij, enkele priesters, een aantal leerling-priesters, enkele vrouwen en enkele gewapende mannen die moeten zorgen voor de veiligheid. Er lopen ook enkele ezels mee als lastdier en wat klein vee. De ezels dragen de bagage en als onderweg iemand moe is kan hij of zij een stukje op een ezel rijden. Ze hebben bijzondere dingen voor de priester meegenomen: lekkers, maar ook wat voorwerpen en gereedschappen waar hij behoefte aan heeft. De stoet is enkele dagen onderweg geweest en de mensen zijn blij dat ze eindelijk aangekomen zijn.
Controle van het hunebed
De priester gaat samen met zijn leermeester het hunebed inspecteren. Ze kruipen erin en de leermeester voelt de energie op verschillende plekken in het hunebed. “Het is klein” zegt de leermeester, “maar het voldoet.”
Hij checkt daarna de kruiden die de priester heeft en ziet dat er een paar ontbreken. Hij geeft de ontbrekende kruiden als geschenk aan de priester, die er heel blij mee is. Dat verruimt zijn mogelijkheden bij bijvoorbeeld een trance-sessie. Daarna wordt het hunebed afgesloten door een doek voor de ingang te spannen, balken te gebruiken en misschien zelfs een soort deur.
Bijpraten
De priester gaat nu met zijn leermeester en de hele stoet bezoekers in zuidelijke richting naar het nabij gelegen toenmalig dorp. Wat qua plek deels overlapt met de zuidkant van het huidige dorp de Lage Vuursche. De gasten worden daar hartelijk ontvangen, er wordt voor ze gekookt en ze worden ingekwartierd in de huizen van de bewoners. ’s Avonds, het is zomer als deze ontmoeting plaatsvindt, worden de bewoners bijgepraat over de situatie elders, de dorpen waar de bezoekers vandaan komen en ook de bezoekers horen van de bewoners wat hier zoal gebeurd is. De priester vertelt ook over zijn probleem, dat hij in zijn eentje de mensen moet helpen uit de wijde omgeving. Eigenlijk is er wel plek voor nog twee hunebedden, maar zijn de middelen er niet voor zoals stenen, voldoende middelen om de hunebedbouwers te ondersteunen die dan van elders moeten komen en voldoende priesters. Eigenlijk is dat ook de reden waarom hij gevraagd heeft aan zijn leermeester hier te komen. “Morgen zullen we daar naar kijken,” zegt de leermeester, “als de goden ons welgezind zijn, is er vast een oplossing”. De bezoekers zijn moe en gaan bij de avondschemering naar hun slaapplaatsen om te gaan slapen. De priester kan de slaap nog niet zo snel vatten, zo blij en opgewonden is hij door dit grote bezoek.
De voorbereiding van de trance-sessie
De volgende dag gaat het er rustig aan toe. De lastdieren moeten verzorgd worden, een paar mensen hebben bij de lange tocht voetwonden opgelopen die verzorgd moeten worden en de meesten slapen uit.
’s Middags gaat het grote ritueel beginnen. De priester, zijn leermeester met leerlingen, de andere priesters die meegekomen zijn en de meeste dorpsbewoners vertrekken naar het hunebed. Bij het hunebed wordt muziek gemaakt en wordt er gedanst en gezongen. Alles is erop gericht om de goden gunstig te stemmen en te zorgen dat iedereen zijn gedachten op hen richt. Er is ook een lied en een dans voor het welslagen van de oogst. Een lied over zon, maan en sterren en een lied over de vruchtbaarheid van de akkers.
Dan is het zover, de priester en zijn leermeester nemen trance-kruiden in en gaan even later het hunebed in. Ze gaan dicht bij elkaar liggen, want er is maar weinig ruimte in het hunebed. Helpers zitten aan de uiteinden van dit hunebed en moeten zorgen voor een beschermende energiesfeer, zodat er bij de trance-sessie geen energetische storingen komen. De priester en zijn leermeesater hebben allebei de toekomst van dit hunebed als vraag in gedachten.
Uittreding van de priester
De trance-kruiden en de energie van het hunebed doen hun werk en beide priesters beginnen uit te treden. Ze hebben een energetische band tussen hen in gecreëerd zodat ze gevoelsmatig verbonden blijven tijdens hun uittreding.
De priester komt bij zijn uittreding terecht in een wazige omgeving, alsof hij in een wolk zweeft. Hij voelt de band met zijn leermeester en weet daardoor dat ze samen op weg zijn. Hij richt zijn concentratie op de vraag over de toekomst van dit hunebed wat in zijn taal, een ‘Praviatoestri’ heet, oftewel ‘de plek waar de stem van de goden gehoord wordt’.
Dan, ineens, verandert de wazige wolk waarin hij zweeft. Hij merkt dat hij op een vlakte staat waar hij langzaam vooruit gaat lopen in een lichtend landschap. Dat voelt heel bijzonder en aangenaam voor hem. Hij krijgt een trekkend gevoel bij zijn middenrif en rechts van hem, op enige afstand, ziet hij zijn leermeester lopen. Diens kleding ziet er wat anders uit. Hij heeft nu geen gekleurde kleding aan, maar een witte mantel aan en een ketting om. Die ketting herkent hij, die had zijn meester ook om bij zijn inwijding als priester.
Hij loopt verder en ziet ook zijn leermeester doorlopen. Voor hem op de vlakte ziet hij iets schitteren. Hij voelt aan dat hij daar naar toe moet gaan. De stappen die hij maakt, brengen hem onverwachts snel naar de plek met de schitteringen. Dichterbij gekomen ziet hij dat dit een hunebed is, zíjn hunebed maar nu transparant. Hij hoort, bij het naderbij komen, zachtjes gezangen van toewijding aan de goden.
Dan ziet hij een lichtende figuur in het hunebed liggen die de genade van de goden afsmeekt. De figuur komt hem bekend voor: “is hij dat zelf?” vraagt hij zich af. Hij ziet hoe de figuur opstijgt uit het hunebed en in een schitterend licht terecht komt.
Weer richt de priester zich op de vraag aan de goden over de toekomst van dit hunebed. Hij ziet nu dat deze lichtende figuur anderen aantrekt. Anderen die als transparante wolken om de lichtende figuur heenkomen. Hij hoort wat ze zeggen: “ik wil bij je komen, ik wil hier werken, ik wil hier de zegening van de goden ontvangen en doorgeven aan de mensen die daar behoefte aan hebben.”
Hij ziet van die figuren een lichtende band lopen naar een andere figuur, rechts verderop. ”Mijn leermeester!” gaat er door hem heen. Hij ziet hoe via zijn leermeester lichtende wolken zijn kant opkomen. Dan komt een gevoel van voltooiing: er is genoeg hulp en aanwas. Zo kan het hunebed verder en werkelijk ten volle functioneren voor de mensen uit deze omgeving.
Het beeld verandert weer in een wazige wolk en hij voelt dat het tijd is om terug te keren. Hij richt zich op zijn fysieke lichaam en in het bijzonder zijn ademhaling. Even later komt hij weer in zijn lichaam, wat moeizaam gaat, want de trance-kruiden zijn nog niet uitgewerkt. Zijn helpers beginnen al vragen te stellen over de boodschap die hij van de goden gekregen heeft en stukje bij beetje vertelt hij zijn verhaal.
Het visioen van de leermeester
De leermeester is ook uitgetreden en komt eveneens terecht in en wazige sfeer. Hij voelt hoe hij met hun gemeenschappelijk energieband de priester wat moet meetrekken op hun weg omhoog. Dan komt hij terecht in een lichtend landschap. Een vlakte met een wonderlijke, blauw stralende lucht, zo stralend alsof de lucht leeft.
Links ziet hij een figuur, ‘de priester’, gaat het door hem heen. Hij voelt weer de afstemmingsband voor deze gezamenlijke onderneming. Hij loopt vooruit, naar waar hij boven de vlakte de lucht ziet oplichten en tegelijkertijd merkt hij dat ook de priester meebeweegt. Verder komend begint zich in de lucht een visioen af te tekenen. Hij ziet zichzelf in zijn eigen dorp bezig met het selecteren van wie geschikt is om naar het hunebed in wat nu de Lage Vuursche heet, te gaan. Dat heette toen de ‘Ronde Hobbel’, omdat die gemeenschap een ronde nederzetting had met in het midden een kleine bolvormige verhoging. Het hunebed lag daar een eind buiten zodat de rituele activiteiten niet gestoord zouden worden door het dagelijks leven in de nederzetting. De leermeester zag in zijn visioen waar hij bij selectie van kandidaten op moest letten. In dit hunebed bij de Ronde Hobbel, waren ervaren priesters nodig naast leerling-priesters die te zijner tijd het werk zouden kunnen overnemen. Ook samenwerking en uitwisseling met zijn eigen dorp was nodig om de kennis op pijl re houden en nieuwe ontwikkelingen tijdig door te geven. In het visioen van zijn eigen dorp, ziet hij hoe het in zijn hunebed aldaar lichtend is. Het is een transparant beeld en kijkt er dwars doorheen. Even ziet hij een eindje boven dit hunebed een fel licht met een menselijke figuur in een witte mantel. “Een god!” gaat er door hem heen, “de goden zijn met ons!”
Hij voelt weer de band met de priester trekken. Het is tijd om terug te gaan. Nogmaals kijkt hij naar het prachtige visioen en even flitst er een lichtlijn vanuit dit visioen naar hem toe. Hij weer nu dat hij verbonden is met de goden, dat ze hem zullen steunen bij zijn werkzaamheden. Dan ziet hij om zich heen weer de wazige sfeer waarmee hij begon en hij voelt zich even later terugkomen in zijn fysieke lichaam.
Terug in het hunebed: het nieuwe perspectief
Naast hem is ook zijn leermeester weer teruggekomen in zijn lichaam. Die heeft een soortgelijke belevenis gehad, maar heeft ook gezien waar hij op moest letten bij de selectie van de mensen die bij dit hunebed willen werken en wonen. Niet iedereen is geschikt en familiebanden kunnen niet zomaar verbroken worden door iemand hier naar toe te sturen.
Wat later komen de priester, zijn leermeester met hun helpers weer uit het hunebed. De leermeester vertelt aan de mensen die hier samengekomen zijn, dat de goden hen welgezind zijn geweest. Twee al ervaren priesters mogen hier komen en twee leerlingen. In de toekomst zullen ook priesters uitgewisseld worden zodat er een sterke band komt met het dorp van de leermeester en deze hunebed ten volle gebruikt kan gaan worden.
De priester van dit hunebed is blij: “eindelijk sta ik er niet meer alleen voor, nu gaan we samen met andere priesters en leerlingen een krachtige groep vormen voor hulp aan de mensen en het in goede banen leiden van de rituele kant van deze gemeenschap en omliggende dorpen van de stam”.
Overleg en beslissingen
De dagen erna wordt overlegd en één priester blijft hier met één leerling. Later zal een tweede priester met een leerling komen om het team te versterken. Om de plaatselijke gemeenschap niet teveel te belasten, zal een extra stuk land ontgonnen worden zodat er voldoende voedsel voor iedereen zal komen. Ook worden een paar stuks vee hier achtergelaten (mogelijk geitjes). Zij zullen zich vermeerderen zodat er in de toekomst meer melk en vlees beschikbaar komt.
Dan vertrekken de bezoekers weer. De mensen van de nederzetting doen hen uitgeleide en lopen een stukje met ze mee. Als ze uit het oog zijn verdwenen, lopen de priester, zijn nieuwe collega en zijn leerling terug. Het was een fantastisch bezoek en hij voelt zich gezegend dat dit allemaal mocht gebeuren. Ook voelt hij een nieuwe energie in zich komen want ze gaan met zijn alleen iets nieuws opbouwen rondom het hunebed. Eerst was hij een pionier die met een collega kwam die zoveel heimwee had gekregen dat hij weer terugging naar zijn plaats van herkomst. Nu, met de hulp van de goden, zal een nieuwe start gemaakt worden.
Later
Wat later krijgt het hunebedteam versterking van een andere priester en zijn leerling. Na verloop van tijd komt er zelfs een nieuwe leerling bij voor de priester die zo ook iemand kan opleiden. De band met de leermeester en andere priesters in het Noordoosten wordt levend gehouden. Want zo komen er nieuwe impulsen en kunnen leerlingen op verschillende plaatsen ervaring opdoen. Het lukt de priester en zijn team, ondanks het feit dat zij de enigen zijn met een hunebed in dit gebied, om hier te functioneren.
Terugblik
Het was wonderlijk voor mij om via de aurareading van dit hunebed, deze beelden te zien. Een Vuursche Kei die als een soort toeristische attractie langs de kant van de weg ligt, blijkt ooit een functionerend hunebed te zijn geweest. Althans, dit wijzen de helderziende beelden van mijn aurareading uit. Aan de energieplekken te zien was het oorspronkelijke bouwwerk veel groter en omvatte het een deel van het huidige terras van het restaurant ‘De Lage Vuursche’ en ook een deel van de Dorpsstraat die daar langs loopt. Waarschijnlijk was deze hunebed bedekt door een heuvel en mogelijk werd deze omringd door kransstenen.
Clerinx vermeldt in zijn boek dat dit hunebed ooit verplaatst is. Ik weet niet wat er ooit gebeurd is, maar de Vuursche Kei heeft originele metafysische energiepunten en geënergetiseerde stenen en dan is het zeer onwaarschijnlijk dat deze in het verleden verplaatst is. Het stuk van het hunebed dat ooit op het huidige terras lag en het grote stuk dat ooit op de Dorpsstraat lag, ontbreken echter, dus die moeten wel verplaatst zijn. Dat zou de vermelding in het boek van Clerinx kunnen verklaren. Het verhaal dat er bloed uit de steen komt als erin wordt geprikt heb ik niet meer getest, misschien iets om zelf een keer te proberen?
Energieplekken vlakbij het hunebed
Later heb ik ook de omgeving van dit hunebed wat onderzocht. Er liggen vlakbij als een soort decoratie verschillende keien, maar het is niet duidelijk of deze oorspronkelijk uit deze omgeving komen of er naderhand naar toe gebracht zijn. Wat wel opvallend is dat op het parkeerterreintje aan de overkant van de Dorpsstraat tegenover het hunebed nog een rij metafysische energieplekken zijn.
Dat soort plekken ben ik meer tegengekomen in de buurt van hunebedden, maar de functie ervan is onduidelijk. In een latere aura-reading zal daarop worden teruggekomen.
Grafheuvels bij Lage Vuursche
Dat deze plek al in de oertijd bewoond werd is ook zichtbaar aan de drie mooie ronde grafheuvels die een paar honderd meter verderop in het bos liggen aan de Zevenlindenweg, zijweg van de Hoge Vuurseweg, ten noordoosten van de Lage Vuursche. Toen er me daar door middel van aurareading kort op instelde, kreeg ik helderziende beelden van verdriet zoals ik dat meer bij dit soort grafheuvels gezien heb.
Zoekend op internet zag ik dat er hier in de nabije omgeving, met name bij het landgoed van kasteel Drakensteyn, nog meer grafheuvels liggen.
Pierre van Eijl
