De opgegraven Baetylus
Een paar dagen na ons bezoek aan Alcalar besloten we naar het museum van Portimão te gaan in Zuid-Portugal om daar opgegraven voorwerpen uit Alcalar te gaan bekijken. In de vitrines van het museum waren een aantal voorwerpen uitgestald onder, andere een paar brokstukken van potten, pijlpunten en een stenen mes (zie figuur 1).
Ook stond er een rond voorwerp met als toelichting ‘Baetylus made of limestone’ (figuur 2). Baetylus betekent ‘heilige steen’ en deze werd verondersteld met levenskracht gevuld te zijn (bron Wikipedia). Het was een massieve kalkstenen cilinder van een paar centimeter doorsnede en mooi rond.
De Baetylus was bewerkt. Aan de voorkant leken het wel twee ogen (zie figuur 2) en aan de zijkant (figuur 3 en 4) een golvende inkerving als van een horen.
Wat stelde dit eigenlijk voor? De steen was deels in Tholos 9 gevonden en deels in afgravingsmateriaal daarvan uit de 19de eeuw dat bewaard was. Beide delen zijn samengevoegd, gerestaureerd en in het museum tentoongesteld.
Ik vroeg me af of ik een aura-reading mocht geven van één van de voorwerpen in de vitrine en checkte dat door me er intuïtief op in te stellen. Het enige voorwerp waar ik het intuïtieve gevoel bij had dat daar een verhaal bij zat voor een aura-reading, was deze Baetylus!
Het opladen van de Baetylus
Ik stel me op deze Baetylus in en begin even later beelden te krijgen van een uitbundig feest vlak bij een tholos. Het lijkt wel een offerfeest. In de menigte wordt een geit meegetorst in de richting van de ingang van de tholos. Het dier is bedoeld als een offer aan de goden en de priesters van de tholos staand klaar voor het offer. De geit wordt snel gedood en geslacht. Het hart wordt daarbij uit het dier genomen en snel door de smalle gang van de tholos naar binnen gebracht. Door de mensen van toen werd het hart gezien als de bron van de levenskracht, want in een dier zonder hart zit geen leven meer. In de ronde kamer staat in het midden de Baetylus. Het hart van de geit wordt er overheen gestulpt. De priesters beginnen murmelend te zingen met de wens dat al de levensenergie van de geit in de Baetylus zal overgaan. Vervolgens richten ze er hun geconcentreerde aandacht op.
Om meer te weten te komen wat ze nu precies doen, verplaats ik me in één van de priesters. Ik zie dat hij zich gericht heeft op de geest van de gedode geit en die als het ware in de Baetylus perst, samen met de andere priesters. Op de een of andere manier lukt het om de geestenergie van de geit in de Baetylus te verankeren. Om de Baetylus heen projecteren ze lagen metafysische energie om het geheel als het ware te verzegelen.
Als dat gebeurd is, laten ze de steen staan en verlaten ze de tholos. Buiten staat de menigte er nog steeds. De geit is weggehaald en wordt verderop geroosterd. Maar de mensen vragen nu naar de Baetylus, ze willen hem zien en aanraken want hij is geladen met levenskracht.
De komst van de geitenman
De priesters wachten echter. Ze zeggen dat er eerst een teken van de goden moet komen voor ze hem mogen tonen. Het volk is ongeduldig en begint te morren, maar de priesters manen hen tot kalmte. Dan klinkt in de verte hoorngeschal. Er komt een kleine optocht aan met voorop een man met hoorns op zijn hoofd, een geitenmasker op zijn hoofd, gekleed in geitenhuiden en blazend op een hoorn. De menigte juicht: “De geitenman komt eraan!” Ze weten dat dat het teken is dat de nieuwe levenskracht voor de stam eraan komt. De geitenman komt met zijn hoorn tot bij de priesters die voor de tholos staan.
“Ik wil mijn levenskracht terug!” roept de geitenman, “zodat ik die aan de hele stam kan geven en iedereen vol levenskracht zal zijn. Geef mij de ‘goddelijke gave’ zodat ik die kan delen met alle stamleden”. Met de ‘goddelijke gave’ wordt hier de opgeladen Baetylus bedoeld.
De leidende priester vraagt de geitenman: “Bent u door de goden gezonden en waardig de ‘goddelijke gave’ te ontvangen?”
“Zie mijn horens, zie mijn huid en hoor mijn hoorngeschal. Ik ben de geest van de geit en kom mijn ‘goddelijke gave’ halen.”
“Dan zal ik deze nu gaan halen” zegt de priester en gaat de tholos binnen.
“Levenskracht! levenskracht!” scandeert de ongeduldige menigte.
De verdeling van de levenskracht
De leidende priester roept nu de andere priesters erbij om te komen helpen. Er is zoveel levenskracht in de ‘goddelijke gave’ oftewel de Baetylus, dat ze die met zijn drieën moeten vervoeren. Even later komen ze naar buiten met de Baetylus. “Geitenman,” roept de leidende priester, “het heeft de goden behaagt de ‘goddelijke gave’ propvol met levenskracht te vullen. Ik geef u die zodat u de kracht kunt delen met allen die daar behoefte aan hebben.”
De geitenman ontvangt de Baetylus en gebaart de menigte achteruit te gaan. “Ieder die daar behoefte aan heeft kan de aanraking met de goddelijke gave krijgen die dan een vonk van levenskracht geeft.”
De menigte gaat iets achteruit. “Eerst de kinderen,” roept de geitenman en de kinderen worden voor hem gebracht. Eén voor één worden ze even aangeraakt met de Baetylus, iets wat ze blij maakt. Daarna mogen ze een stukje geroosterd geitenvlees gaan halen verderop. Kinderen, vrouwen en mannen, allemaal komen ze aan de beurt. Allemaal krijgen ze bij de aanraking het gevoel dat er ‘iets’ gebeurt en allemaal zijn ze in een feeststemming. Er zijn ondertussen ook andere geiten geslacht en er is nu voor iedereen genoeg geroosterd vlees. Later die dag komt de geitenman de Baetylus teruggeven aan de priesters. “Allen hebben mijn levenskracht gekregen,” zegt hij, “de goddelijke gave is nu helemaal leeg. Ik kom hem terugbrengen zodat die volgend jaar opnieuw kan worden opgeladen bij het feest van de nieuwe levenskracht.” Hij overhandigt de Baetylus aan de leidende priester die hem goed opbergt ergens diep in de tholos zodat anderen hem niet gauw zullen vinden. Het feest duurt tot aan het vallen van de avond, dan gaan de mensen weer hun huizen opzoeken en keert de rust terug.
Terugblik
Leuk om deze beelden te krijgen van een feest waarvan ik het bestaan niet eens wist. Misschien verklaart dit verhaal ook een beetje de decoratie op de Baetylus die misschien wel de geest van een geit moet voorstellen. Een decoratie die zo te zien heel zorgvuldig is aangebracht en voor de makers, de toenmalige priesters en eigenlijk alle stamleden een bijzondere betekenis moet hebben gehad.
Verrassend was voor mij achteraf dat de betekenis die toegekend werd aan het voorwerp, namelijk dat dit een Baetylus zou zijn, aardig klopte met de strekking van het verhaal dat bij de aura-reading naar voren kwam. Namelijk dat dit voorwerp een belangrijke rol speelde in de gemeenschap uit de jonge steentijd (Neolithicum) van 5000 jaar geleden die in de buurt van de tholos woonde. De priesters waren belangrijk bij dit ‘feest van de levenskracht’ als degenen die hun spirituele technieken gebruikten om dit voorwerp op te laden.
Museum is ook industrieel erfgoed
Mocht je naar het museum in Portimão gaan, bereid je er dan op voor dat je tegelijk een beeld krijgt van de historie van de bedrijvigheid van deze stad. Het museum is een voorbeeld van industrieel erfgoed en gevestigd in de voormalige visconservenfabriek ‘La Rose’. Daar kun je zien hoe vroeger de sardientjes werden verwerkt en ingeblikt (zie figuur 5).
Op een interessante film in het museum, zie je hoe in 1970 de sardientjes gevangen werden en verwerkt.
Meer informatie
Meer verhalen over het verleden van hunebedden en andere megalithische monumenten die door middel van aura-reading zijn verkregen, zijn te vinden in de rubriek ‘Mijnhunebed’ van het Hunebedcentrum te Borger en op de website van het KoendalinieNetwerk. Daar staat ook wat een aura-reading is.
