Marieke wol even allien weden. Hie har een
beetie ruzie met zien pap en mam maakt. rerend luup e de kaant van de heide op.
Iniens greep een grote kerel hum. Veur e het in de gaten har was e in een hut.
Dit mussen Ellert en Brammert weden. Pap har der wal ies over verteld. Twie
reuzen van rovers, die op de heide woonden. Kerels die je alles ofpakten. En non
zat e in heur hut. Hie was slim bang en rilde dervan.
Ellert was de aoldste. Hie har lang blond haor en Brammert har lang broen haor.
Bij Brammert hung der een snöttebel oet zien neus. Ellert bulkte hard, de hut
schudde hen en weer. Marieke wol niet bang weden en huul zu’k groot.
“Waar zint je vrouwluu?”, vruug e brutaol.
De boomlange rovers keken mekaar verbaosd an.
“Het is hier ién grote bende, dus ik denk niet dat jullie een vrouw hebt. Bleh,
wat is het smerig hier”, zee Marieke en trök een vies gezicht.
De grote kerels hadden hier niet van terug.
“IJ kunt zomar gien vrouw oppakken en metnimmen. Zo warkt dat niet, snap ij dat
dan niet?”
Ellert keek naor Brammert, die zien scholders ophaalde.
“Een wichie moej versieren, daor moej lief veur weden. Daor moej alles veur
doen”, sprak Marieke vol overtuging.
Brammert mompelde wat in zu’kzölf: “Alles veur doen?!? Alles veur doen?!?”
De rovers waren wend um te pakken wat zie wolden. Gold, Zilver, goed. Waorom
dan gien wichter?
Ellert vruug het aan Marieke: “Waorom mug wij gien wichter pakken?”
“Ongeleufelijk!, ruup Marieke; “dat is toch niet te geleuven? IJ moet nog veul
leren. Begun eerst maar ies met oprumen. Het is hier ja ‘n zwienestal!”
De reuzen snapten er niks van en pakten verbaosd stapels goed op. Ze ruumden de
smerige borden van de tafel op. Ze stoften de hut of. Net zo lang totdat alles
blinkend schoon was.
Zul Marieke ontsnappen kunnen?
Ellert en Brammert, de reuzen, keken aal naor Marieke: “Zo goed? Is ‘t zo
schoon genog?”, vruug Ellert vertwiefeld.
Marieke vun het grappig dat de reuzen poeslief deden. Maar hoe kun e
ontsnappen?
“Wij hebt een flinke emmer water oet het stroompie neudig”, zee e opgewekt. “Daor
heb ik twie starke kerels veur neudig.”
De beide reuzen staken tegeliek de vinger in de lucht. “Ik”, ruup Ellert. “En
ik ook”, zee Brammert der haostig achteran.
Het plan van Marieke warkte. De beide reuzen gungen water halen. Toen zie oet
het zicht waren, huppelde Marieke gauw hen hoes.
Zien Pap dee bezörgd de baanderdeur lös en Marieke vertelde van Ellert en
Brammert. Zien Pap was zó bezörgd west en slim bliede dat Marieke der weer was.
Ellert en Brammert schreiden dagen achter mekaar. Zó hard dat het wekenlang achter mekaar regende. En dat in tied dat Marieke lekker warm met een kop warme sukelaodemelk binnen zat.
Vertaling Willy Weerman (Drents) – Origineel verhaal Gijs Klompmaker
