‘t Wordt aovend. Langzaom wordt het donker. Merel de Mol stekt neisgierig zien koppie boven de grond. Eigelijk mos ze van moeke beneden blieven. Mor ze kon het nait laoten. Zij wol zo graog dansen. “Mollen dansen nait zee heur mamme. “Dei bauwen tunnels en holen”. Merel wordt allain mor mui van aal dat graoven. Ain tied leden har ze widde schimmen zain dansen over ’t laand. Widde wieven! En nou wol ze mit dei widde wieven dansen tot de zunne opkwam.
Veurzichtig kropt Merel uut heur mollebult. In de verte zugt ze widde schimmen. Daor, tegen de bosraande. Ze denkt nog even aan wat heur mamme zee: “Mollen hebben pootjes om mit te graoven, nait om mit te swingen”. Ze kropt over ’t laand, as ain vis op het dreuge. “Wel bistoe” klinkt het griezelig. Merel wait nait waor of het vandaon komt. Ze lustert huil goud. Het komt vanuut de bosraande. “Wolstoe dansen?” Merel zugt het naitgoud, widde schimmen bewegen langzaom over de grond. Hin en weer, hin en weer. Hier het Merel op wacht. Ze gait op heur achterpoten staon en waigt hin en weer. Ze giegelt uut; Jaaaa, lekker dansen, dansen.
Om heur tou staon de widde wieven, ze neuriën zacht. ”Dansen is leven, dansen is fijn. Het is zo lekker om bie de widde wieven te wezen”. Merel beweegt holterig mit. Zij het dolle pret. Mor plotseling vlogt er ain grode vogel veurbie. Het is ain hongerige oele dei Merel probeert te pakken. Merel duukt inmekaor en de schaarpe klauwen van de oele griepen mis. Mor dei oele het honger en dus geft e nait op. En Merel is hartstikke bange. Geluukig binnen de widde wieven loos (slim). Ze dansen in heur widde lange jurken om Merel tou. de oele zugt niks meer , allain mor wit. Merel is opgelucht. “Dankjoewel widde wieven, dankjoewel”.
De huile nacht dansen de widde wieven saomen mit Merel verder. As het bienao licht wordt slopt Merel naor huus. Onder de grond zöcht ze stillegies heur bedje weer op. De volgende mörgen vragt mamme of Merel lekker slaopen het. “Ik heb zo lekker dreumt over dansen mamme”. zegt Merel mit ’n glimlach. Dreumen mag altied”, zegt moeke Mol. Mit klaine passies danst Merel naor de eettaofel. “Kiek mamme, wat kin ik goud dansen hé tenminste, veur ain mol!” Merel schattert het uut van het lachen.
Vertaling Henk Pras (Veenkoloniaal Drents) – Origineel verhaal Gijs Klompmaker
