De avond valt. Langzaam wordt het donker. Merel de Mol steekt nieuwsgierig haar kopje boven de grond. Eigenlijk moest ze van moeder beneden blijven. Maar ze kon het niet laten. Ze wilde zo graag dansen. “Mollen dansen niet”, had haar moeder gezegd. “Die bouwen tunnels en doorgangen.” Merel wordt alleen maar moe van al dat graven. Een tijd geleden had ze witte schimmen zien dansen over de akkers. Witte wieven. En nu wilde ze met die witte wieven dansen. Tot de zon op zou komen.
Voorzichtig klimt Merel uit haar molshoop. In de verte ziet ze witte schimmen. Daar, tegen de bosrand. Ze denkt nog aan wat moeder zei: “Mollen hebben pootjes om mee te graven, niet om mee te swingen.” Ze ploetert over het land, als een vis op het droge. “Wie ben jij?, klinkt het griezelig. Merel weet niet waar het vandaan komt. Ze luistert heel goed. Het komt vanuit de bosrand. “Wil jij dansen?” Merel ziet het niet goed, witte schimmen bewegen langzaam over de grond. Heen en weer, heen en weer. Hier heeft Merel op gewacht. Ze gaat op haar achterpoten staan en wiegt heen en weer. Ze giechelt het uit; “Jaaaaa, lekker dansen, dansen.”
Om haar heen staan de witte wieven, ze neuriën zacht. “Dansen is leven, dansen is fijn. Het is zo lekker om bij de witte wieven te zijn”. Merel beweegt houterig mee. Ze heeft dolle pret. Plots vliegt er een grote vogel voorbij. Het is een hongerige uil, die Merel probeert te pakken. Merel duikt inéén en ontwijkt de scherpe klauwen van de uil. Maar de uil heeft honger. En geeft dus niet op. Merel is hartstikke bang. Gelukkig zijn de witte wieven slim. Ze dansen in hun witte lange jurken om Merel heen. De uil ziet niets, alleen maar wit. Merel is opgelucht. “Dankjewel witte wieven, dankjewel.”
De hele nacht dansen de witte wieven samen met Merel verder. Als het bijna licht wordt, sluipt Merel naar huis. Onder de grond zoekt ze stilletjes haar bedje. De volgende ochtend vraagt moeder of Merel lekker geslapen heeft. “ Ik heb zo heerlijk gedroomd over dansen mama”, zegt Merel glimlachend. “Dromen mag altijd”, antwoord moeder Mol. In kleine pasjes danst Merel naar de eettafel. “Kijk mama, goed kan ik dansen hé, voor een mol!”, Merel schatert het uit van het lachen.
