Bij de zandheuveltjes op de hei kun je ze vinden. In warme voorjaarsnachten zwerven ze rond en dansen ze over de heidevelden. Ze wonen onder hunebedden en verbergen daar hun geld en schatten. Rijk zijn ze – heel rijk.
Ook in het bos en bij het moeras houden ze geld verborgen. Ja – bij het moeras zijn ze ook graag. Wees dus voorzichtig als je er langs gaat en kijk niet te vaak om, ook al hoor je geruis, ook al hoor je zingen om
je heen.
’t Zijn de witte wieven, die loeren op je om met je te dansen, om je mee te nemen naar de bossen en de holen onder stenen en bomen.
Roep ze maar niet, want dan komen ze je halen.
In het najaar zijn ze gekleed in lange nevelsluiers. Overal op de heide zweven ze, zo tussen licht en donker, als je nog net iets kunt zien.
Bij helder maanlicht zwieren door de lucht. Boven de sloten en stroompjes stijgen en dalen ze: nu eens heel dicht op elkaar, dan weer verspreid over de grote ruimte.
Heb je welens zacht gezang gehoord, dat door alle bladeren gaat, langs de struiken glijdt en in de bossen wegsterft als de tonen van wonderschone muziek ? Dat zijn altijd en overal de witte wieven, die met hun mistige gewaden langs alles strijken wat er op hun weg komt, met zachte, fijne geluiden.
Misschien heb je wel eens in een beekje gekeken en op de bodem kleine, fijne korreltjes zien glinsteren.
Dat zijn goudkorreltjes, die daar op het gele zand liggen te schitteren in een laatse zonnestraal. Grijpen kun je ze niet, want als je voorover bukt, ver voorover zijn ze weg.
De witte wieven op de bodem van het beekje trekken de korreltjes naar beneden, naar de diepte, waar geen grond is en waar je nooit meer uit komt als je erin valt.
Maar ze kunnen ook vriendelijk zijn en je helpen. Maar alleen als je in ze geloofd, als je niet bang voor ze bent en als je doet wat je hebt beloofd.
Zo was er eens een boer die zich niet zijn woord hield en de witte wieven stenen voorzette, in plaats van de beloofde, heerlijke maaltijd.
Toen hij ’s avonds laat naar huis wilde, hebben de witte wieven hem te pakken genomen. De volgende ochtend werd hij half bewusteloos en lijkbleek in ’t bos gevonden, vlakbij de plaats waar de witte wieven
dansen.
Ja, witte wieven ……. Er zijn mensen die geloven dat ze echt bestaan. En die dan voor de gek worden gehouden. Zo was er eens een boer en zijn vrouw die tegen hun buren zeiden: kwamen de witte wieven
maar eens bij ons. Dan konden ze mooi de rogge maaien en hoeven wij het niet te doen. De buren antwoordden: je moet s nachts een pannnetje met eten op je akker zetten, dan komen ze wel. De boer en
zijn vrouw brachten een pan met eten naar het roggeveld in de hoop dat de wite wieven daar op af zouden komen. ’s Nachts maakten de buren de pan leeg en maaiden de rogge. En de volgende dag …… ja hoor, de boer en zijn vrouw wisten het zeker: de witte wieven waren langs geweest !
