Oorspronkelijk kwam de grote weegbree of breedbladweegbree (Plantago major) alleen in Europa voor, maar door de Europese volksverhuizers werd de plant over de hele wereld verspreid. Het verhaal gaat dat Ierse volksverhuizers die naar de Nieuwe Wereld trokken de plakkerige zaden aan hun schoenzolen meenamen en zo de plant in Amerika brachten. De Indianen in Amerika noemden de weegbree “voetstap der bleekgezichten”. “Overal waar blanken hun voetstap gezet hadden, groeide weegbree”. De grote weegbree komt vaak voor op platgetreden paden, de bladeren groeien in een dichte rozet plat op de grond. De geslachtsnaam Plantago stamt van het Latijnse planta pedis (voetzool). Een bijzonderheid van het weegbreeblad is dat als je een blad uit elkaar trekt het buitenste weefsel breekt maar dat de er doorheenlopende vaatbundels heel blijven. De grote weegbree bloeit van mei tot november en lijkt daarna af te sterven. Het is echter een meerjarige plant die het volgende seizoen eind maart weer opkomt. Het roodbruine zaad zit in lange stelen en wordt als het vochtig wordt plakkerig. Hierdoor kan het aan de vacht van dieren of kleding van mensen gemakkelijk worden meegenomen en worden verspreid.
Eetbaar?
Kijk voor eetbaarheid bij de Smalle weegbree.
Medinaal?
Kijk voor inhoudsstoffen en medicinale werking bij de Smalle weegbree.
Bronnen
Plantago major/minor/lanceolata. In: Zelfgemaakte bereidingen met geneeskrachtige kruiden. McIntyre A. Deltas 2009:118
Onkruiden herkennen. Glas H. Boerderij; Reed Business, Doetinchem 2008:174-176
dnhofvandetoekomst.nl/wp-content/uploads/2015/05/Alles-over-de-Weegbree.pdf
http://mens-en-gezondheid.infonu.nl/gezonde-voeding/121871-de-geneeskracht-van-grote-weegbree.html
Door Eric Duiverman, Greetje Bijloo en Nadine Lemmers
