In de stengel van Ridderzuring (Rumex obtusifolius) zitten, min of meer, duidelijke knopen waaruit de bladeren groeien. De onderste bladeren hebben een hartvorm. Voor de plant eind april – begin mei is doorgeschoten hebben alle bladeren deze vorm nog. Hogerop hebben de bladeren meer een lancetvorm. De bladeren zijn breed en groot en hangen als een waaier uiteen. De stengel komt uit het midden van de bladrozet. Zaden en stengels zijn rood gekleurd. De bloeitijd is juni tot september. Het is een meerjarige plant, die van voedselrijke grond houdt. Vaak staat de ridderzuring naast brandnetel, met name in paardenweitjes waar de planten samen goed groeien op paardenmest. Het blad van de ridderzuring werkt goed tegen de steken van de brandnetel. Weegbree en Hondsdraf werkt ook tegen de prikken maar ridderzuring heeft meer vocht in het blad zitten zodat je de brandplek er goed mee kan inwrijven.
In de Middeleeuwen gebruikten de ridders deze planten om hun wapens mee te bestrijken om ze zo te beschermen tegen allerlei invloeden. In Zuid-Holland werd de plant ook wel IJzerhard of Hradijzer genoemd en in het graafschap Zutphen Iserhard.
.jpg)
Dag Eric, leuk dat ik je in deze heel andere context weer tegenkom.
Wat ik mij afvroeg is, wat de voedingswaarde van de knollen van ridderzuring is, weet jij dat?
Onze voorouders in de oertijd moesten het, vooral ’s winters qua voedsel in belangrijke mate van knollen hebben. De meeste knollen zijn goed eetbaar, maar bij zuring lees ik daar niets over, terwijl van het blad alom bekend is dat het wel eetbaar is.
Groet Marchinus