In het Staatsbos tussen Ees en Exloo staan een paar bijzondere bomen, nl. de Sequoia Giganteum, hier ook wel Mammoetboom genoemd. Het is een exotische naaldboom die normaal in Californië groeit. Boswachter Meelkert heeft in de jaoren ’20 / ’30 van de 20e eeuw een perceel bos ingeplant met verschillende exotische bomen en struiken om te onderzoeken of bepaalde bomen hier in ons klimaat goed zouden gedijen. De Sequoia’s doen het zo te zien wel goed, want ze staan der nog, dragen vruchten en hebben nu na bijna 100 jaar al een behoorlijke omvang.
De boom is in meerdere opzichten bijzonder te noemen. Zo kan hij onder de juiste omstandigheden 3000 tot 4000 jaor oud en wel 80 meter hoog worden (deze exemplaren zijn dus nog mar net ontkiemd). Verder is de bast kurkachtig, als je er in drukt veert het flink terug en hij is enorm isolerend (luchthoudend). Dat heeft tot gevolg dat als er een bosbrand uitbreekt, de sapstroom voor de boom niet wordt aangetast en de boom dus niet dood gaat. Tot slot zit in de bloesem een stof die een positieve invloed op de prostaat bij mannen heeft en in een drank op de markt wordt gebracht.
De vrucht ziet der ongeveer uit als een denappel
Als je de bomen wilt vinden, kun je het handigst parkeren op de parkeerplaats van vak 138 aan de Bodenweg, ongeveer 1 km vanaf Ees. Steek de straat en het fietspad over en loop de Rode route tussen vaknr. 136 en 129 door. Na ca. 60 meter buigt de rode route linksaf en vrijwel meteen weer linksaf.
Na ca. 400 meter zie je links een cirkelvormige laagte in het bos. Dat is een Pingoruïne, een overblijfsel van een Pingo uit de laatste ijstijd, die ruim 10.000 jaar geleden eindigde. Door opwaartse waterdruk uit de grond, waarbij het ijs aan het oppervlak bevroor ontstond er een heuvel met een ijslens er onder die later toen het warmer werd smolt waarbij de grond naar buiten wegdreef en er een laagte met een wal er omheen in het landschap ontstond.
Na ca. 1 kilometer zie je links een heideveldje met wat oneffenheden. Dat zijn overblijfselen van 7 grafheuvels bij elkaar. Het zijn geen 7 meer, waarschijnlijk zijn er in het verleden enkele van afgegraven. Je loopt om het veldje heen en aan het brede pad zie je een informatiebord staan. Even voorbij het heideveldje sla rechtsaf een smaller pad in langs bosvak 134. An de linkerzijde zie je het exotenbosje waar ik aan het begin over schreef. Het is er vaak erg nat, dat heeft te maken met de grondsoort. De Hondsrug bestaat grotendeels uit zand, afgewisseld met potklei. Dat is een praktisch ondoordringbare grondsoort waardoor het regenwater moeilijk in de bodem wegzakt.
Als je ca. 300 meter doorloopt heb je aan de linkerkant 2 bomen staan waarvan de stam naar onderen wat wijd uitloopt. Als je over het slootje stapt en de bast voelt, dan voel je aan de veerkrachtige bast dat je de juiste boom hebt gevonden.
Hierna kun je terug lopen, de rode route uitlopen of ca. 50 meter doorlopen en dan linksaf over het brede pad (veldkeien die grotendeels overwoekerd zijn door gras) teruglopen naar het fietspad en dat (linksaf) volgen tot de parkeerplaats op vak 138.
Bovenstaand kaartje komt uit de website van Staatsbosbeheer. In de site word je als je doorklikt en de route opzoekt naar de parkeerplaats bij Hunebed D30 (rechtsunder op de kaort) verwezen, maar dat klopt niet, dat punt ligt niet aan de rode route. Op het kaartje staan beide bomen iets rechts van het markeringsteken veur Mountainbikeroute (2 stippen boven elkaar met een driehoek rechts daarvan) als 2 zwarte stippen weergeven.
Tekst en foto’s Willy Weerman
