In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke ervaringen met hunebedden. Hier een verhaal van Pierre van Eijl.
Gerestaureerd hunebed
Vlakbij Schoonoord in Drenthe ligt hunebed D49 (figuur 1), een gerestaureerd hunebed.
In 1938 is door prof. Van Giffen, bekend onderzoeker van hunebedden, dit hunebed onderzocht. In figuur 2 staat een plaquette van Van Giffen op de toegangsweg naar het hunebed D49.
Het hunebed zag er toen vervallen uit (zie figuur 3). Er ontbraken dekstenen of ze waren gevallen. Ook twee dragende stenen ontbraken en de kransstenen waren helemaal afwezig. Het hunebed lag in een kaal heideveld, waar nu een weelderig bos is met hoge bomen (figuur 8) met hier en daar nog wat heide (figuur 10).
Pas veel later, in 1958 en 1959, werd dit hunebed onder leiding van de archeoloog prof. Van Giffen gerestaureerd. Enkele dekstenen afkomstig van hunebed D33 werden gebruikt om het hunebed af te dekken (figuur 4).
Tevens werd over de helft van het hunebed een dekheuvel aangebracht zoals die oorspronkelijk over hunebedden heen zaten. In Denemarken zijn daar nog veel originele voorbeelden van. Omdat goed kon worden gezien hoe oorspronkelijk een hunebed eruit zag is van dit hunebed D49 een bezienswaardigheid gemaakt. Voor een klein bedrag konden bezoekers het hunebed in gaan en achter tralies nagemaakt aardewerk uit de Trechterbekercultuur bekijken. Maar vanaf circa 1980 kon iedereen gratis het hunebed bezoeken. De tralies (zie figuur 5) staan er overigens nog steeds.
Papeloze kerk
Over dit hunebed zijn bijzondere verhalen in omloop. Het schijnt dat in de zestiende eeuw door een zekere Menso Alting werd gepreekt bij dit hunebed. Dit waren hagenpreken, verboden preken want zonder katholieke priester (paap) en in het open veld. Omdat zijn preken van het toenmalige Spaanse gezag niet mochten, was hij bij dit hunebed gaan preken omdat er een volksgeloof was dat hier vreemde krachten zouden zijn waar je beter ver vandaan kon blijven: een geest of zelfs een duivel zou hier wonen. Vandaar de naam Papeloze kerk voor dit hunebed, een naam die het overigens pas eeuwen later kreeg!
Een ander verhaal is recenter. Toen ik bij het hunebed op bezoek was ontmoette ik een oudere Drentse vrouw die me vertelde dat ze in haar jeugd met haar schoolklas dit hunebed bezocht had en dat er toen gewezen werd op een speciale deksteen waar het hoofd van een reus in te zien zou zijn (zie figuur 6). Met enige fantasie is daar wel een gezicht in te zien. Dit zou dan het gezicht zijn van één van de reuzen uit het verhaal van Brammert en Ellert. Dit waren twee reuzen die volgens de overlevering eeuwen geleden het Ellertsveld in Drenthe onveilig maakten en daar reizigers beroofden. Het openluchtmuseum bij Schoonoord is nog naar ze vernoemd.
Energie-ervaring bij het hunebed
Lopend over en langs het hunebed was nog de (metafysische) energie voelbaar (zie figuur 12 en 13) op de plekken waar de grote dragende stenen staan. Op de plattegrond van figuur 7 staan ze aangegeven. Blijkbaar waren die plekken niet aangetast door de restauratie anders zou het voor mij niet meer waarneembaar zijn geweest. Interessant was dat een meter om de kransstenen van het hunebed heen ook een lijn van energieplekken was waar te nemen. Mogelijk was dit van de originele kransstenen die hier ooit gestaan hebben.
In de ingangsweg waren, net als bij veel andere hunebedden, drie energieplekken voelbaar, ongeveer een halve meter van elkaar. Deze werden bij speciale inwijdingsrituelen gebruikt waarbij de inwijdingskandidaat geloften bij iedere plek moest afleggen. Door de sterke energie van die plek waren dat voor de kandidaat intense ervaringen die hem of haar een leven lang bijbleven.
Na het voelen van de metafysische energie van het hunebed, stelde ik me in op een aura-reading van een gebeurtenis uit de tijd dat de hunebedden gebruikt werden, 5000 jaar geleden. Ik had gemerkt dat dat vaak gebeurtenissen waren waar een priester in trance ging om een oplossing te vinden voor een conflict of om een geneesmiddel voor een zieke te vinden. In een trance-toestand treedt een priester of priesteres uit en heeft contact met spirituele gidsen, die door hen als goden werden beschouwd. Van hen kregen ze de informatie die nodig was om een conflict constructief aan te pakken of een zieke te genezen. Het volgende verhaal kwam bij mijn aura-reading naar voren, waarbij de hulp van de priesters van dit hunebed werd ingeroepen voor een man die ernstig gewond was geraakt.
Contact met de godheid
De priester is in het hunebed en zijn medepriesters en enkele leerlingen zijn er ook. “Onze hulp is nodig, we moeten snel in trance gaan. Er wordt op ons gewacht!” Buiten het hunebed staan inderdaad mensen te wachten, vol ongeduld. “Snel, snel,” zie ik ze denken, “voor het te laat is”.
De priesters in het hunebed heffen een gezang aan. Ze roepen de goden op hen te helpen. Eén priester ligt op een kleed in het midden. De anderen zitten er omheen. De priester die ligt, heeft net tevoren een trancedrank gedronken. Hij voelt al hoe die drank op hem in aan het werken is. De energie golft in zijn lichaam. Hij voelt ook de stuwende kracht van de energie van het hunebed. Deze energie moet hem helpen uit te treden en contact met de goden te maken. Zijn medepriesters en leerlingen vormen een energetische omhulling rondom de liggende trancepriester. Zij zorgen voor een veilige omgeving zodat de trance niet verstoord wordt.
De trancepriester voelt hoe hij loskomt van zijn lijf. Dat is altijd een moeilijk moment, want het kost veel tegenwoordigheid van geest om op zo’n moment niet in slaap te vallen. Maar het is een ervaren priester die bij bewustzijn blijft, terwijl zijn geestelijk lichaam omhoog gaat. Het voelt voor hem alsof hij door energetische wolken omhoog gaat. Ineens is er een ‘klik’-gevoel. Hij weet nu dat de goden contact met hem hebben gemaakt. Innerlijk prevelt de priester de wens dat de goden hem mogen helpen. Ineens wordt het licht om hem heen. Hij staat in een lichtend landschap en verderop ziet hij een figuur die veel licht lijkt uit te stralen. ‘Eindelijk’ verzucht de priester, “mijn wens is verhoord, de godheid is er”. “Wat brengt je hier?” hoort hij van binnen in hem. “Er is een ongeluk gebeurd” zegt de priester, “een man is door een omvallende boom getroffen en bekneld geraakt. Hij kan nauwelijks meer ademen en heeft veel pijn. Hij heeft ook bloed op zijn gezicht”. “Er moet snel worden gehandeld” zegt de godheid, “leg hem op een draagbaar van stokken. Was zijn wonden met schoon helder beekwater waarin geschikte kruiden zijn uitgeperst. Breng hem naar het hunebed, verzamel kruiden en zet kruidendranken klaar (hij geeft hierover specifieke instructies) Als hij bij het hunebed is aangekomen, moet hij binnengebracht worden en op de tranceplek gelegd worden”. Achtereenvolgens noemt hij de namen van de priesters die hem moeten behandelen en wat ze moeten doen. De priester krijgt de boodschap dat bij de behandeling van de gewonde man, zijn handen ‘geleid’ zullen worden. Dat laatste geeft de priester een gevoel van opluchting. Dit betekent dat de godheid via de weg van inspiratie en intuïtie zal meewerken aan de behandeling.
Het beeld van het landschap met de lichtende figuur van de godheid verdwijnt voor zijn geestelijke ogen en hij voelt hoe hij weer terugkeert naar zijn fysieke lichaam. Opnieuw is er de uitdaging om bewust te blijven en niet in slaap te vallen. Dat lukt hem, maar als hij in zijn lichaam terugkomt, voelt hij zich nog wazig, want de trancedrank is nog niet uitgewerkt. Hij probeert zich te concentreren en zegt moeizaam dat de gewonde man onmiddellijk op een draagbaar naar het hunebed moet worden gebracht.
Voorbereiding van de behandeling van de gewonde man
Eén van zijn medepriesters verlaat het hunebed om de boodschap door te geven aan de wachtenden. Die komen onmiddellijk in actie om de gewonde man op te halen. De trancepriester vertelt enigszins moeizaam aan zijn medepriesters de andere instructies van de godheid. Iedereen komt in actie. Een medepriester en een leerling blijven bij de trancepriester en geven hem een hoofdmassage en een speciale drank om weer goed helder te worden. De anderen gaan de gewenste kruiden en dranken halen die nodig zijn. Iemands anders haalt bij de ingang (zie figuur 9) de houten schotten weg waarmee het hunebed wordt afgesloten, zodat de gewonde man kan worden binnen gebracht.
Een splinter
Als de gewonde man luid kreunend wordt binnengebracht, zit iedereen klaar in het hunebed. De man wordt op een kleed in het midden van het hunebed gelegd. Kleine brandertjes geven er een wat schemerachtig licht. De wonden van de man worden gewassen met helder water met kruiden. Dat prikt in zijn wonden en de man kreunt nog meer. “Het moet” zegt de priester die dit doet, “het moet schoon, anders gaat het ontsteken”.
Dan beginnen ze te voelen bij de man of zijn botten nog heel zijn. Zijn rechterbeen is helemaal ontzet. De priester pakt een scherp mes en maakt een incisie onder de knie. De man schreeuwt het uit van de pijn. Hij krijgt een houtje in zijn mond, zodat hij zijn pijn kan verbijten. Bij de incisie wordt in de bloedende wond een grote houtsplinter zichtbaar die diep in zijn been is doorgedrongen. De priester voelt nu hoe zijn handen geleid worden. Bijna automatisch pakt hij een spits stenen mes en wurmt dat onder de splinter en beweegt die heen en weer. De man kreunt, hij heeft vreselijke pijnen in zijn been. Maar langzaam komt de splinter tevoorschijn en de priester weet die te verwijderen. Met een vochtige, in kruidenwater gedrenkte lap wordt de wond in het been van de man verbonden zodat het bloed gestelpt wordt en de wond wordt dichtgedrukt. De lap kleurt rood door het bloed van de wond. Zijn been moet wat omhoog worden gehouden.
Behandeling van de knie en het lichaam
Dan gaat de priester aan de slag met de knie van de man. Hij bevoelt het kniegewricht en drukt dan aan de zijkant van het gewricht, waarschijnlijk de knieschijf, om het weer op z’n plek te krijgen. Een natte lap wordt nu om de knie gebonden om deze steun te geven. Dan gaat de aandacht van de priester naar de buik van de man. Ook daar heeft hij een klap van de vallende boom op gekregen. De priester bevoelt zijn buik ter hoogte van zijn navel. Een sterke energie begint nu door zijn handen te stromen naar de buik van de man toe. Hij legt één hand op zijn buik en zijn andere hand tegen de zijkant van zijn lichaam. Voor zijn geestesoog ziet hij hoe sterk lichtende energieën vanuit zijn handen stromen, en diep doordringen in het lichaam van de man. Daar doen ze hun genezend werk. De man zucht van opluchting want de pijn begint te verminderen, en hij kan weer wat ontspannen. Daarna legt de priester zijn handen op het hoofd van de man, want ook daar heeft hij een klap op gekregen. Ook dit geeft verlichting. Dan verbindt hij met de uitstraling van zijn handen het hoofd met het middenrif zodat energie daar doorstroomt. Daarna verbindt hij met de uitstraling van zijn handen het middenrif met de voeten om zijn energie in het lichaam van de man meer in balans te brengen. Twee andere priesters masseren zijn armen met een kruidenzalf om de blauwe en beurse plekken te behandelen. Er volgt nog een voetmassage en dan is de behandeling klaar. Hij wordt op zijn draagbaar naar buiten gebracht en zijn begeleiders krijgen instructies voor de komende dagen. Over twee dagen moet de man weer terugkomen.
Trechterbeker
De man wordt op zijn draagbaar weer teruggebracht naar huis toe. De priester haalt opgelucht adem. Gelukkig waren ze op tijd om erger te voorkomen. Hij heeft van de familie van de man een mooie trechterbeker (zie figuur 11) gekregen vol met heerlijk eten als beloning voor de behandeling.
Het eten wordt met de andere priesters gedeeld en er wordt al iets van gegeten. Wat later staat de priester met de trechterbeker in zijn handen te mediteren. Hij draagt de beker op aan de goden, dankt de goden en spreekt de wens uit dat ze zullen waken over de gemeenschap. Dan lijkt het of hij de trechterbeker in elkaar drukt en tegelijkertijd deze in gedachten naar de goden zendt. Met de brokstukken loopt hij naar het hunebed. In gedachten wenst hij dat de goden de geestelijke essentie van deze pot in welbehagen mogen ontvangen. De scherven begraaft hij bij de ingang van het hunebed. ‘De goden zijn gezegend’ zegt de priester zacht, “Ik dank de goden voor hun hulp, wat het mogelijk maakte om deze man goed te behandelen.’
Vervolgbehandelingen
De dagen erna zal de priester nog vervolgbehandelingen gaan geven waarbij de doeken ververst zullen worden. Het zou, achteraf gezien, nog maanden duren voordat de man weer hersteld is. De splinter die in zijn lijf was binnengedrongen bewaart de man in zijn huis als aandenken.
Meer informatie
Meer informatie over aura-reading en hunebedden is te vinden bij respectievelijk het KoendalinieNetwerk en de rubriek ‘Mijnhunebed’ van het Hunebedcentrum te Borger. Daar staan ook verslagen van aura-readingen van hunebedden in Nederland, Corsica, Portugal, Denemarken en Duitsland.
