Hadrianus, een van de grootste Romeinse keizers, werd in 76 in Italica in Spanje geboren. Al op zeer jeugdige leeftijd bekleedde hij hoge ambten. Hadrianus was een romantisch aangelegde man, een denker, een dichter en kenner van de Griekse cultuur.
Villa Adriana staat op de Werelderfgoedlijst van UNESCO.
In 117 n.Chr., toen hij gouverneur van Syrie was, werd hij benoemd tot opvolger van keizer Trajanus, onder wie het Romeinse rijk zijn grootste omvang had bereikt. Hadrianus wijdde zich vooral aan de consolidatie van het rijk. Hij maakte reizen naar Spanje, Noord-Afrika, het Midden-Oosten, Germanie, Gallie en Brittannië. Daar bouwde hij de beroemde ‘Hadrians Wall’, een enorme muur ter bescherming van de noord grens van het Romeinse Rijk.
In 134 keerde hij terug naar Rome. Tot zijn onverwachtse dood in 138 hield hij zich vooral bezig met de verbetering van het bestuur en het belastingstelsel.
Het liefst verbleef hij in Tivoli (of Tibur). Dit is een door de Latijnen ten zuidoosten van Rome gestichte stad, bedoeld als vakantieoord voor de gestelde Romeinen. In deze stad bouwde Hadrianus zijn Villa Adriana.
De Villa Hadriana staat op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
Het complex beslaat een enorm terrein en is een van de indrukwekkendste archeologische parken van Italië. Het is gebouwd op de plaats van een oude villa uit de republikeinse tijd. Het past prachtig in het omringende landschap. De bouw begon in 118 en duurde tot 133. Hadrianus was geïnspireerd door Griekse kunst en dat is terug te zien in het bouwplan. Het is een ingenieus bouwwerk met zalen, zwembaden, zuilengangen, badhuizen, een troonzaal, stadion, waterpartijen, een bibliotheek, kazernes, eetzalen en zelfs ondergrondse gangen die geschikt waren voor voertuigen. In het midden van het complex lag het Maritiem Theater. Op het terrein stonden veel beelden waarvan de meesten kopieën uit de Griekse cultuur.
Vanwege de vele kunstschatten was de Villa Hadriana tijdens de Renaissance zeer in trek bij geleerden en kunsthandelaars. Helaas bevindt zich daardoor nu een groot van de kunstverzameling verspreid door Europa, in musea en prive-collecties. Pas in 1873 begon de Italiaanse overheid met systematische opgravingen.
