In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke ervaringen met hunebedden en prehistorische locaties. Hier een verhaal van Pierre van Eijl.
Het mooiste hunebed
Nadat we op hunebedden onderzoek in België, het hunebed van Wéris bezocht hadden zijn we doorgelopen naar het tweede hunebed bij Wéris. We komen daarbij over een enigszins golvende hoogvlakte (zie figuur 1), een vruchtbaar gebied in de Ardennen. Zo’n 5000 jaar geleden moeten hier ook al boerderijen geweest zijn met akkers en weilanden van de toenmalige bevolking.
Het volgende hunebed wordt het hunebed van Oppagne of Wéris 2 (zie figuur 2) genoemd, het zuidelijke hunebed. Het werd in de lente van 1888 ontdekt door Felix Lambert, zoon van een landbouwer in Wéris. Hij wilde het werk van zijn vader wat gemakkelijker maken. Hij zou de grote stenen die het ploegen van het veld extra zwaar maakten eindelijk eens uitgraven en wegslepen. Toen hij even pauzeerde en de uitgegraven stenen overzag vroeg hij zich af of het hier om een dolmen ging. Hij zag een opmerkelijke gelijkenis met de dolmen van Wéris, zo’n anderhalve kilometer verderop. Die herkenning heeft ervoor gezorgd dat dit monument uit de steentijd nog bestaat! Het werd in 1890 aangekocht door de Belgische Staat. In 1908 en 1996 zijn er opgravingswerkzaamheden geweest. Er werden onder andere potscherven gevonden (Klokbekercultuur), menselijke botresten en een gevleugelde pijlpunt (neolithisch). Het is een hunebed waar drie dekstenen opzitten en waarin een duidelijk Seelenloch zit (zie figuur 4) bij één van de uiteinden. Ook deze stenen zijn van puddingsteen, net als de stenen van het hunebed Wéris 1. Het hunebed staat in een ondiepe kuil met een paar grote bomen er omheen.
Volgens de vrouw die ons in het Megalietenhuis van Wéris te woord stond, is dit het mooiste van de twee hunebedden die daar staan. Bij dit hunebed was goed de metafysische energie te voelen. Iedere steen stond op een energiepunt. Binnenin waren er waarschijnlijk vijf energiepunten in de middenlijn van het hunebed, maar dat was van buitenaf wat moeilijk te voelen want ik had geen zin om me door het Seelenloch naar binnen te werken. Vanaf het Seelenloch zaten naar buiten toe, over de middenlijn, nog een paar energiepunten. Verder waren er zo’n drie á vier meter rondom het hunebed een reeks energiepunten te voelen die waarschijnlijk hoorden bij de kransstenen die ooit om het hunebed stonden toen deze nog een dekheuvel had. De krans was alleen bij de beide uiteinden van het hunebed onderbroken.
Een tiental meters verderop, staan vijf menhirs waarvan er een is omgevallen (zie figuur 3). Bij opgravingen in 1987 werden de sporen van vier plantkuilen en steunstenen gevonden. Van de vijfde omgevallen menhir is geen plantkuil gevonden en die ligt er dus nog.
Om meer te weten te komen over het oorspronkelijke gebruik van dit hunebed 5000 jaar geleden, stelde ik me in op het geven van een aura-reading van dit hunebed. Eerst ging ik de energie van mijn chakra’s zuiveren en daarna stelde ik me in op de energie van het hunebed. Even later begonnen er beelden te verschijnen.
De vrouw met hevige pijn
Eerst krijg ik het beeld van een zachtlichtende figuur, een spirituele gids, die me vraagt wat ik zou willen weten. Ik antwoord: “Iets dat voor mensen van betekenis is. Het Seelenloch bijvoorbeeld’. “Het Seelenloch is niet belangrijk!” laat de figuur weten. Dan verschijnen er andere beelden. Het beeld van het vorige hunebed waar we net geweest zijn, verschijnt even voor mijn geestesoog en lost dan op. Gelukkig, want ik moet de beelden van de hunebedden niet verwarren. Ik zie nu bij dit hunebed een vrouw verschijnen die vreselijk pijn in haar buik heeft. “Help me!” roept ze, “Ik verrek van de pijn. Dit houd ik niet lang meer vol.” Ze wordt begeleid door haar man en op de achtergrond staan nog een paar mensen. De priesteres van dit hunebed verschijnt in beeld. Ik realiseer me dat dit een vrouwenhunebed is, en Wéris 1 een mannenhunebed.
De priesteres vraagt: “Vrouw wat kunnen we voor je doen? Waar heb je pijn?” De vrouw wijst op haar onderbuik, “Krampen”, zegt ze, “Telkens weer. Ik krimp dan helemaal in elkaar van de pijn. Help me!” De priesteres vraagt: “Hoe lang heb je dat al?” De vrouw antwoordt: “Sinds vorige maand, ik dacht dat ik weeën kreeg, maar het zijn krampen.” Priesteres: “Wat was daarvoor gebeurd?” De vrouw: “We wilden een kindje en ik dacht dat ik zwanger was, maar het ging krampen en werd steeds erger.”
De priesteres zegt: “Kom maar mee.” Ze loopt naar de ingang van het hunebed (de kant waar het Seelenloch zit). Daar moet de vrouw gaan liggen. De priesteres, bijgestaan door een begeleidster, gaat haar onderzoeken. Ze bevoelt de buik van de vrouw en drukt op verschillende plekken. Dan gilt de vrouw het ineens uit van de pijn. Het is duidelijk dat de priesteres de pijnlijke plek heeft gevonden. De priesteres vraagt aan de vrouw of ze al met kruiden geprobeerd heeft dit te genezen. “Van alles heb ik geprobeerd, maar niets helpt,” zegt de vrouw. Ze krimpt weer in elkaar en roept dat ze vreselijke pijn heeft.
Voorbereiding van de trance-sessie
De priesteres roept ook een andere begeleidster erbij. Een vuurtje wordt aangestoken waarin kruiden worden gebrand. De priesteres zegt tegen de vrouw: “Ik ga de goden vragen om hulp, vrouw. Alleen zij die leven en dood kunnen overzien kunnen je helpen. Ik ben slechts hun aardse dienares.” De vrouw is opgelucht want ze had al gehoopt dat de priesteres in trance zou gaan, zodat de goden zouden kunnen helpen. De priesteres en haar begeleidsters beginnen met een lied de goden aan te roepen:
Lied voor aanroep van de goden
“O gij goden, die hemel en aarde kunnen overzien
En die in de harten van de mensen kunnen kijken.
O gij, die het licht en het duister kunnen zien
Die kunnen schitteren in het licht,
maar ook het duister kunnen doorboren
om de donkere oorzaken te zien van ziektes en ongemak
van tegenslagen en rampspoed.
Wees genadig voor hen die uw steun nodig hebben
Voor hen die lijden aan ziekte en gebrek
Wees deze vrouw genadig die zo lijdt en ineen krimpt van pijn.
O gij, wijs ons de weg naar genezing en licht
We zullen u gehoorzamen in al onze nederigheid en zullen gewillig uw advies opvolgen.
O, laat ons niet in de steek, zodat deze vrouw genezen kan worden en weer vol levenslust en welgemoed aan haar leven in onze gemeenschap kan deelnemen.
O goden, sta ons bij!
Even is voor mij nog het geluid van trommels te horen op de achtergrond. De priesteres ademt de rook van de kruiden in en neemt een paar kruiden in haar mond waarop ze gaat kauwen. De begeleidsters maken in het hunebed een ligplaats voor de priesteres door een kleed over de energiepunten te leggen.
Het advies van de goden
Als de kruiden krachtig in haar gaan werken, voelt ze alsof ze tussen hemel en aarde begint te zweven. Ze kruipt met enige moeite door het Seelenloch (zie figuur 4 en 5) naar binnen om daar op het kleed te gaan liggen dat de begeleidsters voor haar hebben neergelegd. Links en rechts van haar komt een begeleidster zitten die haar energetisch beschermen en begeleiden. De priesteres sluit haar ogen en voelt zich snel loskomen van haar lichaam. Ze weet wat ze moet doen om niet in slaap te vallen en deze uittreding bewust mee te maken. Ze gaat snel omhoog tussen wazige wolken van gedachtenenergie. Verrassend snel komt ze in een lichtende omgeving waarvan ze weet dat dit het hemelse land van de goden is. Ze merkt dat ze op een open veld staat met een rij bomen verderop. Alles lijkt een wonderlijk licht uit te stralen. Het voelt aan of hier alles stralend en vol leven is. Bij de bomen ziet ze lichtende figuren. Ze voelt dat ze begint te stralen van blijheid en tegelijkertijd gaat ook de lucht boven de bomen steeds stralender worden. Dan realiseert de priesteres zich dat ze gekomen is voor de vrouw “Wat kan ik doen om de vrouw met de buikpijn te helpen genezen?” vraagt ze innerlijk. Een lichtende godin verschijnt voor haar in beeld die eruit ziet als een priesteres. “Ga haar meteen behandelen, want de vrouw heeft ernstig te lijden. Leg haar neer op de grote steen voor het hunebed. Houd een hand op de pijnlijke plek en ga met de andere hand bij haar naar binnen in haar vagina. Dat zal haar pijn doen en geef haar daarom kruiden om de pijn niet te voelen. Met je hand die naar binnen gaat, zul je een gezwel voelen. Dat is de oorzaak van haar lijden. Voel met je vingers het gezwel en druk er met een vinger tegenaan. Dat zal heel pijnlijk zijn voor de vrouw. Het gezwel zal op een bepaald moment doorbreken waarna het vuil eruit zal gaan stromen. Druk met je andere hand op de pijnlijke plek waaronder het gezwel zit, zodat alle vuil eruit stroomt. Ook dat is heel pijnlijk voor de vrouw. Neem daarna wat reinigend kruidenwater. Spoel je hand die bij haar naar binnen is geweest goed af. Breng het reinigende water bij haar naar binnen om haar inwendig te reinigen. Het is belangrijk dat je dat een paar keer herhaalt, zodat alle vuil uit haar gespoeld wordt. De pijn bij de vrouw zal dan aan het luwen zijn. Ze zal de komende tijd, veertien dagen, tot de maan weer vol aan de hemel staat, een genezend kruid moeten eten. Pas als de volle maan weer afgenomen is tot halve maan, mag ze weer gemeenschap hebben met haar man. Ze moet de komende veertien dagen rustig aan doen, zodat ze goed kan genezen. Haast u nu, de vrouw wacht op u!”
De priesteres prevelt innerlijk nog snel een dankwoord en voelt zich wegzakken uit het stralende landschap. Ze gaat door de wazige wolken naar beneden en komt langzaam weer in haar lichaam terug. De kruiden zijn nog niet helemaal uitgewerkt. Ze heeft daardoor in eerste instantie moeite zich de adviezen van de godin te herinneren, maar de begeleidsters blijven vragen stellen totdat het advies van de godin in alle detail naar voren is gekomen.
De behandeling
De priesteres en haar begeleidsters komen uit het hunebed. Doeken worden gehaald en de benodigde kruiden. De vrouw moet gaan liggen op de steen bij de ingang van het hunebed, daar waar energiepunten zijn.
De priesteres en haar begeleidsters leggen de kruiden klaar. De vrouw krijgt kruiden om op te kauwen zodat de pijn wat gedempt wordt. De priesteres bereidt de vrouw voor op de behandeling en zegt dat het pijn gaat doen, maar dat het vuil uit het gezwel verwijderd moet worden. De vrouw is bang voor wat ze met haar gaan doen, maar het geeft haar ook hoop dat haar probleem eindelijk aangepakt kan worden.
Als de priesteres aan de slag gaat wordt eerst de buik van de vrouw ingesmeerd met een zalf die wat ontspanning geeft. Dan zegt ze dat ze met haar hand naar binnen zal gaan om het gezwel te vinden. Ze smeert haar hand in met een zalf die verzachtend is en brengt haar hand langzaam in. De vrouw kreunt, ze voelt de pijn bij haar gezwel. De priesteres kan met enige moeite het gezwel voelen, terwijl ze haar andere hand op de pijnlijke plek in de buik van de vrouw houdt. Ze drukt met een vinger van de binnenkant op het gezwel waarbij de vrouw het uitgilt van de pijn. De priesteres trekt haar hand terug en de vrouw krijgt extra kruiden om de pijn te dempen. De priesteres brengt nu opnieuw haar hand naar binnen. Ze gebruikt een vinger met een scherpe nagel om tegen het gezwel aan te drukken. Dan breekt het gezwel door op de plek waarmee ze met haar vinger tegen het gezwel drukt. De vrouw schreeuwt, het is heel pijnlijk. Bloed en vuil uit het gezwel beginnen naar buiten te stromen. De priesteres spreekt de vrouw moed in: “Het vuil komt uit het gezwel, vrouw. Nu kan je genezing beginnen.”
De instructies van de godin worden verder gevolgd en de hele plek van het gezwel wordt van binnen schoongewassen. De vrouw moet bijkomen van de behandeling en krijgt te horen dat ze nog een aantal dagen kruiden moet slikken, geen gemeenschap mag hebben met haar man en het heel rustig aan moet doen om te genezen.
Nabehandeling
Na twee dagen moet ze terugkomen bij de priesteres. De wond is nog niet goed genezen en wat geïrriteerd geraakt. De priesteres maakt de wond schoon en smeert er een zalf op die het genezingsproces stimuleert. Weer twee dagen later behandelt de priesteres haar opnieuw en uiteindelijk gaat de vrouw met vallen en opstaan genezen. Een proces dat maanden duurt, waarbij de vrouw geleidelijk aan weer haar gewone leven kan oppakken. Gemeenschap hebben met haar man moet ook rustig gebeuren om haar genezingsproces niet te verstoren. Als ze ruim een jaar later een kindje krijgt is ze opgelucht en voelt ze zich weer compleet. Ze beseft dat de priesteres, gesteund door de godin, haar leven gered heeft. Daar is ze erg dankbaar voor en ze heeft dan ook enkele keren offers gebracht aan de priesteressen van het hunebed om ze op te dragen aan de godin.
Terugblik
Interessant is het om te zien dat dit hunebed van Oppagne een vrouwenhunebed met priesteressen was, terwijl Wéris 1 een mannenhunebed met priesters was. In Drenthe, Denemarken en Duitsland zijn ook hunebedden die, blijkens aura-readingen, oorspronkelijk voor óf mannen óf vrouwen bedoeld waren. Een voorbeeld in Drenthe is het tweelinghunebed bij Drouwen, waarover eerder geschreven is. De functie van de menhirs is nog niet duidelijk geworden bij deze aura-reading. Daar gaan we verder op in bij het vervolg van onze tocht naar de ‘menhirs van Oppagne’.
Hunebedden als begraafplaats?
In beide hunebedden zijn bij archeologisch onderzoek wat botfragmenten van mensen gevonden. Betekent dit dat de hunebedden oorspronkelijk begraafplaatsen waren? Ik heb me bij mijn aura-reading op de vraag gericht waarom hier botfragmenten van menselijke origine gelegen hebben. Ik kreeg beelden te zien bij het hunebed van doodsbange mensen, huilend en schreeuwend. Ze waren bijeen gedreven door een barbaarse vijand die dit gebied met brute kracht onderworpen had en alle mensen die niet gevlucht waren bijeen dreef bij dit hunebed. Ze doodden deze mensen en stopten hun lichamen in het hunebed. Ze sloten daarna het hunebed af waar de lichamen vergingen. Veel later werden de hunebedden intern geruimd waarbij de botten weggehaald werden. Alleen wat restanten bleven achter. Mogelijk dat die door archeologen ontdekt zijn. Eerder is iets dergelijks al beschreven voor het Deense hunebed Troldstuerne, waar in 1909 geraamtes werden ontdekt toen het hunebed geopend werd. Ook hier kreeg ik nare beelden te zien van een massaslachting.
Waarom een Seelenloch?
Ik stel me na bovenstaande aura-reading opnieuw in op dit hunebed van Oppagne om meer te weten te komen over het Seelenloch. Ik kreeg de indruk dat door het smalle Seelenloch de ingang beter beschermd was voor ongewenste indringers. In zijn boek ‘Paleis voor de doden’ vermeldt Clerinx dat er in Frankrijk soortgelijke hunebedden gevonden zijn waarbij het Seelenloch was afgesloten met hout of een steen. Deze beide hunebedden in Wéris zijn trouwens niet alleen bouwkundige staaltjes van vernuft maar ook energetisch. Toen ik me daar op instelde zag ik ook dat de metafysische energie in het hunebed geconcentreerder is door de afsluiting van een steen met een Seelenloch dan zonder die steen. Ik zie ook dat iedere steen bijdraagt aan de energetische kwaliteit van het hunebed. Als ik me voorstel dat een steen wordt weggehaald of verschoven, dan verstoort dat niet alleen de fysieke constructie maar ook de energetische kwaliteit van het hunebed. De energiecocon die het hunebed vormt kan dan aan één kant diffuus worden. Daardoor kan ze haar spirituele functie voor de priesters en priesteressen minder goed vervullen.
Meer verhalen over het verleden van hunebedden die door middel van aura-reading zijn verkregen, zijn te vinden in de rubriek ‘Mijnhunebed’ van het Hunebedcentrum te Borger en op de website van het KoendalinieNetwerk. Daar staat ook wat een aura-reading is.
