Home Mijnhunebed Giza en Carnac; Kalenders voor Ons Tijdperk

Mijnhunebed

Giza en Carnac; Kalenders voor Ons Tijdperk

Geplaatst door

320

In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke inzichten over hunebedden en megalithische monumenten. Hier een verhaal van Peter van den Hoek

Precessie Kalenders met een boodschap voor nu

Artikel Versie: 21-12-2020

Peter van den Hoek

Mysteries boeien mij mateloos! Dit geldt vooral voor alle Megalithische Bouwwerken in de Wereld. Dit zijn bouwwerken die van grote stenen zijn vervaardigd, zoals de Piramides van Giza (Egypte) en de opgerichte stenen en hunebedden van Carnac (Frans Bretagne).

Als Archeoastronoom, een moeilijk woord voor iemand die archeologische bouwwerken bekijkt vanuit astronomisch perspectief, dus sterren, maan en planeten, heb ik een bijzondere overeenkomst ontdekt tussen de piramides van Giza en de uitlijning van Carnac. Beide constructies lijken gebouwd te zijn als kalenders die het tijdperk accentueren waarin wij nu leven. Dat is toch wel vreemd te noemen voor twee constructies die duizenden jaren oud zijn, duizenden kilometers uit elkaar liggen en in bouwstijl niets met elkaar te maken lijken te hebben. De vraag die hier oprijst is: ‘Waarom hebben de bouwers het zo belangrijk gevonden om deze tijd in een gigantisch stenen bouwwerk vast te leggen?’

In dit artikel ga ik een poging wagen om antwoord te geven op deze belangrijke vraag. Ik geloof namelijk dat de bouwers deze enorme klussen alleen maar voor elkaar konden krijgen met een hoger doel voor ogen! Zo zijn immers ook al onze prachtige Kathedralen tot stand gekomen. Het zijn zonder uitzondering gewijde plekken om God, de Engelen en Heiligen te Eren. Ik geloof dat Giza en Carnac met eenzelfde soort doel gebouwd zijn. Het waren gewijde plaatsen om de Hemel te eren in de cyclus van Zon, Maan en Sterren. Mensen kwamen hier samen om te vieren en te herdenken. Het waren plekken voor devotie, meditatie en er werden rituelen uitgevoerd, maar net als in al die Kathedralen met een hoger doel voor ogen!

Ik kan alvast verklappen dat het een ongewoon verhaal zal worden. Haak niet te snel af, zet alle vooroordelen even opzij en lees het met een open mind. Probeer tijdens het lezen vooral niet alles in één keer te begrijpen, want het is veel en ingewikkeld, maar volg gewoon de rode draad door mijn verhaal. Dan wordt het zeker een heel interessant verhaal met een bemoedigende aansporing voor onze tijd!

Giza lijkt een Orion-Precessie Kalender te representeren

Laten we beginnen met de piramides van Giza, omdat ze het meest bekend zijn. Als we naar de plattegrond van deze drie piramides kijken, zie tekening Giza, dan valt direct op dat één van de piramides niet in lijn ligt met de anderen. Dit is opvallend en lijkt wel met opzet gedaan te zijn aangezien ze zo perfect gebouwd zijn dat het hier echt niet om een bouwkundig foutje kon gaan. Robert Bauval, een Bouwkundig Ingenieur was dit ook opgevallen toen hij een luchtfoto bekeek in het Egyptisch museum te Cairo in de jaren tachtig. Dit vreemde beeld van één piramide uit de lijn, bleef hem maar bezighouden en na jaren van onderzoek kwam hij tot het volgende idee: ‘Zouden de piramides van Giza voor de drie sterren kunnen staan uit de gordel van Orion?’ Dit is namelijk hetzelfde sterrenbeeld als Osiris de belangrijkste God voor de oude Egyptenaren. Wanneer je goed naar de gordelsterren kijkt dan is duidelijk te zien dat de kleinste, net als bij de piramides, een beetje uit de lijn staat met de anderen. Robert Bauval en Adrian Gilbert schreven hier het boek ‘The Orion Mystery’¹ over in het begin van de jaren negentig dat meteen een bestseller werd. Het publiek omarmde dit idee, maar de Egyptologen verketterde het en wilde er niets van weten.

Als Archeoastronoom heb ik de plattegrond van Giza natuurlijk ook goed bestudeerd. Wat mij hierbij direct opviel is dat de hoek vanaf de sfinx (sphinx) tussen de twee grootste piramides precies 46° bedraagt. Dit is precies het aantal graden die de Precessie-cirkelronde langs de verschillende Poolsterren maakt, zie tekening Precession Circle. Nu moet ik natuurlijk wel even uitleggen wat de precessie precies is! In het kort komt het hierop neer: In een periode van grofweg 26.000 jaar tijd maken de polen van de Aarde een rondje langs de sterren, zodat we om de paar millennia een nieuwe poolster mogen begroeten. Momenteel is dit de ster Polaris van de Kleine Beer (Ursa Minor), maar zo’n 6.500 jaar geleden was dit de ster Edasich van de Draak (Draco) en over 13.000 jaar de ster Etamin van diezelfde Draak. Ook de gordelsterren van Orion bewegen mee met de precessie, dus rees bij mij de vraag of de piramides van Giza als Orion precessie kalender dienst zouden kunnen doen. Na wat simpele lijnen trekken was het antwoord, ja!

Wanneer je een lijn trekt vanuit het hart van de sfinx naar de zuidoosthoek van de grootste piramide (Khufu) stelt dit de horizon-lijn voor, zie tekening Giza. Haaks (90°) hierop kun je een lijn trekken vanuit het hart van de sfinx naar de noordoosthoek van de kleinste piramide (Menkaure). Dit is het punt recht boven je hoofd dat we met een deftig woord zenit noemen. Trek je tenslotte vanuit het hart van de sfinx twee lijnen door de punten van de grootste piramides (Khufu en Khafre), dan vind je twee zeer belangrijke hoeken! De eerste hoek tussen de horizonlijn en de punt van de piramide van Khufu is 14°om precies te zijn. Dit is het hoogste punt in het zuiden van de kortste baan van de ster Mintaka uit de gordel van Orion zo’n 13.000 jaar geleden, dus halverwege de precessieronde. Ik meet alles vanuit de ster Mintaka, omdat deze precies op de evenaar staat. De tweede hoek tussen de horizon en de punt van de piramide van Khafre is 14° + 46°(precessie) = 60° precies. Dit is het hoogste punt in het zuiden van de langste baan van de ster Mintaka vandaag de dag, dus 13.000 jaar later. Zo bezien lijkt Giza dus eigenlijk te werken als een supergroot kwadrant. Dit is een zeer oud meetinstrument uit de scheepvaart waarmee sterrenhoeken gemeten konden worden om zo positie te kunnen bepalen. Een modernere uitvoering ervan is de sextant, die nog steeds in de scheepvaart wordt gebruikt wanneer de moderne techniek het laat afweten. Het is toch wel bijzonder te noemen dat de twee grote piramides van Giza op deze wijze twee data lijken te markeren, precies een halve precessieronde uit elkaar!

Deze zienswijze lijkt bevestigd te worden door de vier schachten die vanuit de piramide van Khufu naar sterren schijnen te wijzen. Vanuit de Koninginnekamer wees één schacht richting het noorden naar de ster Etamin in het sterrenbeeld Draak (Draco), de poolster van 13.000 jaar geleden op 40° hoogte. Vanuit dezelfde kamer wees er in die tijd ook één schacht richting het zuiden naar de ster Regulus in Leeuw (Leo) op 40° hoogte. De sfinx is een leeuw die 13.000 jaar geleden precies naar zijn eigen sterrenbeeld keek rond de lente equinox tijdens zonsopgang. Onderzoek naar de verwering van de sfinx heeft uitgewezen dat dit bouwwerk ook zo’n 13.000 jaar oud schijnt te zijn, dus dan lijken beide data met elkaar te kloppen! Robert Bauval en Graham Hancock schreven hier het boek ‘The Message of the Sphinx’² over. Wel vreemd dan dat de Egyptologen beweren dat de piramides van Giza slechts 4.500 jaar oud zijn. Ik geloof dat hier opnieuw naar moet worden gekeken, want in mijn optiek zijn de sfinx en piramides als één geheel gebouwd. Dit blijkt overigens heel duidelijk uit de plattegrond ervan. In dat geval zijn beide constructies dus zeker 13.000 jaar oud! Vanuit de Koningskamer wijst er vandaag de dag één schacht richting het noorden naar Polaris van het sterrenbeeld Kleine Beer (Ursa Minor), de poolster van nu op 30° hoogte. De andere schacht in deze kamer wijst vandaag de dag richting het zuiden naar de ster Skat van de Waterman (Aquarius) op 45° hoogte. Momenteel komt de zon op in dit sterrenbeeld rond de lente equinox. Zal dat de reden kunnen zijn dat de sfinx het lichaam van een leeuw heeft en het hoofd van een mens?

De vraag die zich nu lijkt aan te dienen is: ‘Waarom zouden de bouwers van de piramides de beide data van nu en 13.000 geleden zo precies hebben vastgelegd in deze enorme constructie van steen?’ Daar moet dan toch wel een bedoeling achter hebben gezeten gezien alle moeite die ze ervoor hebben gedaan. Verderop in dit artikel ga ik proberen uit te leggen hoe ik dat zie en waarom ik denk dat ze zoveel moeite gedaan hebben, dus oefen nog even wat geduld. Ik ga nu eerst iets vertellen over de uitlijning van Carnac.

Carnac lijkt de Melkweg en een Poolster-Precessie Kalender te representeren

In aanloop naar een vakantie richting Normandië & Bretagne (Frankrijk), zat ik op een winterochtend wat te mijmeren over de oorsprong van de ‘Carnac Uitlijning’. Dit enorme complex van zo’n 3000 menhirs (opgerichte stenen) strekt zich uit over een afstand van 4 kilometer van zuidwest naar noordoost in Bretagne. Het is vermoedelijk gebouwd in het Neolithicum (Nieuwe Steentijd) zo’n 6.500 jaar geleden.

Dit langste megalithische bouwwerk op Aarde moet vermoedelijk ook een grootse functie hebben vervuld voor de bouwers. Dat de meeste megalithische bouwwerken met zon, maan of sterren in verband worden gebracht, zoals Stonehenge³, was mij al bekend, maar wat is er op te maken uit zo’n enorm complex?

Ineens kreeg ik een ingeving: ‘Zou Carnac gebouwd kunnen zijn als spiegelbeeld van de Melkweg op Aarde?’ Dan zou elk van de 3000 opgerichte menhirs een ster kunnen representeren. Nu was mijn nieuwsgierigheid pas echt gewekt. Ik ging op onderzoek uit en dat leverde mij de volgende inzichten op. Ik heb hierover tevens een documentaire voor youtube⁴ gemaakt voor degene die deze wijze van kennis opdoen prettiger vinden.

Wanneer je de Melkweg spiegelt en over de verschillende complexen van de Carnac uitlijning legt, zie tekening Carnac, dan valt het volgende op:

Het complex Ménec begint met een cromlech (steencirkel) met aansluitend lange rijen menhirs. Wanneer je goed kijkt hoe de steencirkel en menhirs op elkaar aansluiten lijkt deze formatie wel iets weg te hebben van het sterrenbeeld Schorpioen (Scorpius) dat tijdens de zomernachten de horizon markeert. Dit idee wordt versterkt wanneer je op de grootste menhir let, nu een enorme tweedelige tafel, die de plek markeert van het centrum van onze Melkweg. Dit punt ligt namelijk tussen Schorpioen (Scorpius) en Boogschutter (Sagittarius)in. Het complex eindigt ter hoogte van het sterrenbeeld Arend (Aquila) met een cromlech die bijna geheel verdwenen is. Deze cromlech loopt door de sterrenbeelden Arend, Hercules en Zwaan (Cygnus). Hier eindigt de donkere wolk van stof en gas in een bocht die van de Schorpioen (Scorpius) tot aan de Zwaan (Cygnus) door de Melkweg loopt.

Het tweede complex Kermario begint met een dolmen (hunebed). Deze ligt ongeveer op de plek van het sterrenbeeld Dolfijn (Delphinus). De rijen menhirs op hun beurt lijken te starten bij het sterrenbeeld Zwaan (Cygnus) en eindigen ter hoogte van de sterrenbeelden Perseus en Giraffe (Camelopardalis). Hier lijkt de Melkweg zich ineens aanzienlijk te versmallen tot aan het sterrenbeeld Voerman (Auriga).

Het derde complex Kerlescan begint met een rechthoek die het sterrenbeeld Voerman (Auriga) lijkt voor te stellen, met een enorme steen op de plaats van de heldere ster Capella. Vanaf deze rechthoek lopen de rijen menhirs van west naar oost uit in een punt ter hoogte van de ster Alhena in het sterrenbeeld Tweelingen (Gemini). Boven dit complex liggen de resten van dolmen de Kerlescan. Deze lijken samen te vallen met de sterren Castor en Pollux, de belangrijkste sterren uit het sterrenbeeld Tweelingen (Gemini).

Het vierde complex tenslotte, Petit Ménec lijkt ter hoogte van het sterrenbeeld Orion en de helderste ster aan de hemel; Sirius te liggen. Hier maken de rijen menhirs een grote bocht, zoals ook de Melkweg dit in werkelijkheid doet, om vervolgens te verdwijnen achter de horizon van de winterhemel. Nu zou de volgende vraag zich kunnen aandienen: ‘Waarom staat de grootste steen, Geant du Manio, dan buiten het hele Carnac-complex, samen met de rechthoek van menhirs Quadrilatére du Manio?’

Ik ben van mening dat deze enorme menhir, die 6.5 meter boven de grond uitsteekt, de ster Polaris, onze poolster van nu vertegenwoordigt. Dit is de enige ster aan de noordelijke hemel waar alle andere sterren en zelfs de Melkweg elk etmaal omheen draaien. Het lijkt me aannemelijk dat voor zo’n belangrijke positie aan de hemel een forse steen is gezocht. Geant du Manio vormt zo dus eigenlijk de spil van het complete complex. Een andere aanwijzing die deze zienswijze lijkt te staven wordt gevormd door Quadrilatére du Manio. Deze rechthoek van menhirs doet mij denken aan de pan zonder steel van de Grote Beer (Ursa Major). Om de poolster te kunnen vinden heb ik geleerd om de rand van de pan 5x te verlengen. Wanneer je dit doet met Quadrilatére du Manio dan kom je inderdaad precies uit bij Geant du Manio. Is het niet wonderlijk? Binnen het complex Kermario staat vervolgens nog een grote steen opgesteld, Manio II genaamd. Ik geloof dat deze menhir voor de ster Caph staat uit het sterrenbeeld Cassiopeia. Dit sterrenbeeld staat op precies dezelfde afstand van Polaris, de poolster, als de Grote Beer (Ursa Major) en wordt ook gebruikt om de poolster te kunnen vinden wanneer bewolking in de nacht het zicht op de Grote Beer verhindert. In het Carnac-complex is deze afstand in werkelijkheid een stuk groter. Ik heb mij altijd afgevraagd waarom dit zo was, totdat ik in mei 2018 deze plek mocht bezoeken. Hier kreeg ik mijn antwoord. De enorme menhir Geant du Manio is op een heuvel geplaatst omdat deze zo’n centrale positie inneemt in het geheel. Daarom is de afstand van Manio II (de ster Caph) tot Geant du Manio (Polaris) groter dan van Quadrilatére du Manio (Grote Beer) tot Geant du Manio. De bouwers namen dus ook het terrein in ogenschouw.

Volgens archeologisch onderzoek wordt vermoed dat de Carnac uitlijning ongeveer 6.500 jaar geleden is gebouwd. In deze tijd domineerden de twee grote sterren Rigel en Hadar van het sterrenbeeld Centaurus de horizon, aan de Schorpioen (Scorpius) kant, voordat de Melkweg hier achter de horizon verdween. Ten noordwesten van het complex Ménec staan twee menhirs opgesteld met als naam: ‘Menhirs de Kerdeff’. Zouden deze stenen de beide sterren kunnen representeren? Dit is heel goed mogelijk omdat de eerste steen net als de voorste ster Rigel groter is dan Hadar, zijn compagnon. Op deze wijze krijgt de hele Carnac uitlijning ook dezelfde datering op Astronomisch vlak.

Voor mijn bezoek aan Carnac vroeg ik mij ook af waarom een machtig sterrenbeeld als Orion niet in menhirs of dolmen een plek had gekregen in het Carnac-complex. Denk maar aan de Egyptenaren als voorbeeld. Voor hen gold de rivier de Nijl als een projectie van de Melkweg op Aarde. Om hun zienswijze kracht bij te zetten bouwden zij aan de oever van deze levensader door het land drie piramides op rij die de gordel van Orion representeren, zoals reeds is uitgelegd en ontdekt door Robert Bauval. Het antwoord hierop werd mij ter plaatse letterlijk in de schoot geworpen toen ik samen met mijn vriendin Linda verkeerd was gelopen op zoek naar het complex Petit Ménec. Langs de weg kwamen wij een bordje tegen met het opschrift ‘Dolmen de Mané Bras’. Nieuwsgierig geworden gingen we hier maar eens een kijkje nemen. Via een moerasje en een smal pad beklommen we een heuvel vol met prachtige gele lentebloemen. Op de top werden de contouren zichtbaar van twee hunebedden. Ik klom er bovenop en riep nog tegen Linda: ‘Eigenlijk zou je hier drie hunebedden verwachten, zoals de gordel van Orion ook uit drie sterren bestaat!’ En… terwijl ik dit roep zie ik tot mijn grote verrassing het derde en kleinere hunebed verscholen tussen de struiken liggen, precies op de plek waar zich ook de kleinste ster bevindt wanneer je Orion spiegelt. Ik kon mijn geluk niet op! Ook hier geldt weer dat de bouwers het terrein tevens mee lieten wegen in hun keuze voor een juiste plek. Om de gordel van Orion een mooie plaats te geven boven op een heuvel werd deze iets verder naar het oosten verplaatst dan je zou verwachten.

Met Orion is er nog iets bijzonders aan de hand! Wanneer je aan de sterrenhemel de gordel van Orion verlengt in de andere richting dan de horizon dan kom je bij een heel heldere ster uit met de naam Aldebaran. Deze ster vormt het oog van het sterrenbeeld Stier (Taurus). Wanneer je dit met de drie hunebedden doet van Dolmen de Mané Bras dan kom je verrassend genoeg uit bij een ander hunebed met de naam Dolmen de Kermarquer.

De enige prominente ster die nog ontbreekt in dit spiegelbeeld van de Melkweg op Aarde is de aller helderste ster Sirius. Deze domineert de plaats waar de Melkweg achter de horizon verdwijnt en zou volgens mijn idee te vinden moeten zijn in de vorm van een grote menhir of dolmen in de buurt van Petit Ménec. Misschien is deze representatie-plek verdwenen of nog niet gevonden. Persoonlijk onderzoek ter plaatse heeft mij het volgende opgeleverd. Aan de rand van het landgoed Ker Lann dat in het Bretons ‘Bewoonde Heilige Plaats’ betekent ligt een kleine heuvel. Misschien verbergt deze tumulus een hunebed die de ster Sirius representeert. Nader onderzoek zou misschien iets op kunnen leveren. Verderop in dit artikel kom ik hier nog op terug.

Polaris is inderdaad de poolster van nu, maar in de tijd dat Carnac werd gebouwd zo’n 6.500 jaar geleden, dus in 4.500 jaar voor Christus, was dit de ster Edasich, uit het sterrenbeeld Draak (Draco). Dit heeft te maken met de Precessiecyclus waar ik het al kort over heb gehad tijdens het bespreken van de piramides van Giza. Wanneer de bouwers van Carnac Geant du Manio op de plek van hun poolster Edasich hadden geplaatst, dan had deze aan de andere kant van Quadrilatére du Manio gestaan en dus niet op de huidige plek. De vraag die zich ook hier lijkt aan te dienen is: ‘Waarom zouden de bouwers van Carnac de datum van nu zo precies hebben vastgelegd in deze enorme constructie van steen?’ Daar moeten ze net als de piramidebouwers wel een verdomd goede reden voor hebben gehad. Nu ga ik proberen uit te leggen hoe ik dit zie en waarom ik denk dat de bouwers dit gedaan hebben. Nu wordt het pas echt interessant!

Waarom lijken Giza en Carnac gebouwd als Precessie Kalenders voor ons tijdperk?

Laten we eens beginnen met het oude Egyptische verhaal over Osiris dat in vele piramides en tempels is terug te vinden. Dit prachtige oude verhaal in een Beeldtaal die van alle tijden is gaat als volgt:

Osiris was de God van de vruchtbaarheid en koning over het oude Egypte. Zijn broer Seth was jaloers op het koningschap van Osiris en vermoordde hem. Hij hakte het lichaam van Osiris in stukken en verspreidde deze over de Aarde. Isis de vrouw van Osiris was ontroostbaar en zocht alle lichaamsdelen van haar man weer bij elkaar en kon toch nog als door een mirakel zwanger worden van haar dode man. De dode Osiris kreeg vervolgens een plek tussen de sterren aan de hemel en werd zo koning en heerser over het Hemelrijk. Isis kreeg vervolgens een zoon die zij Horus noemde en ze verborg hem voor Seth. Toen Horus volwassen was ging hij de strijd aan met zijn oom en moordenaar van zijn vader. Hij versloeg Seth, maar tijdens het gevecht verloor hij zijn linkeroog. Gelukkig wist de God Thot het oog van Horus te genezen en kwam alles toch nog goed.

Voor wie niet naar de diepere betekenis hiervan kijkt is het zomaar een verhaal. Maar niets is minder waar! Dit is een verhaal over de sterren en hun precessie dat duizenden jaren is overgeleverd tot op de dag van vandaag. Osiris staat voor het sterrenbeeld Orion. Dit sterrenbeeld trok 13.000 jaar geleden, vanwege de precessie, zijn kortste en laagste baan langs de zuidelijke hemel. Dit staat symbool voor het sterven van Osiris en een tijd van duisternis op Aarde. Vandaag de dag maakt Orion juist zijn langste en hoogste baan langs de zuidelijke hemel. Dit staat symbool voor de herrijzenis van Orion en een tijd van verlichting op Aarde. Isis staat voor de ster Sirius en haar zoon Horus vertegenwoordigt onze Zon. Ze lijken dus een relatie met elkaar te hebben van moeder en kind! Ik kom hier straks nog op terug, want ik wil hier eerst wat dieper ingaan op de precessie.

Uit de vele verhalen van grote beschavingen op Aarde lijkt het erop dat ze erg vertrouwd waren met de precessie-cyclus. De Hindoes kenden deze cyclus als de Yuga’s en de Maya’s hadden er zelfs een eigen kalender voor ontwikkeld, die bekend staat als de Lange Telling Kalender. Andere termen voor deze cyclus zijn: Het Grote Jaar, Platonisch Jaar en Kosmisch Jaar. Er wordt in de verhalen hierover steeds gesproken over een tijdperk van bloei en groei, afgewisseld door een tijdperk van verval en chaos. Zijn dit zomaar verhalen, of gaat hier echt een diepere waarheid en mystiek achter schuil die we nu pas beginnen te herontdekken? Ik geloof dit laatste!

Als we de Lange Telling van de Maya’s geloven zijn we rond 21-12-2012 op een keerpunt in de geschiedenis aangekomen waarin een oude cyclus wordt afgesloten en een nieuwe van start gaat. Zo staan we dus aan het begin van een nieuw tijdperk. Ook de Hindoes spreken van een dergelijke overgang. We hebben het Kali-Yuga, het donkerste tijdperk achter ons gelaten en maken nu de overgang naar een tijdperk van geestelijke groei en verlichting.

In de geest van de Hindoes die het Groot Jaar of Kosmisch Jaar in vier tijdperken indelen, wil ik dit ook doen. Zo krijgen we seizoenen van 26.000 : 4 = 6.500 jaar lengte die ik vanaf nu kosmische seizoenen zal noemen. Zo bezien stappen we momenteel van de lange donkere kosmische winter de verlichtende en vernieuwende kosmische lente binnen. Het gaat hier overigens niet om een fysiek maar meer geestelijk proces. Ons bewustzijn ontwaakt uit haar winterslaap en we stappen een nieuwe spirituele lente binnen. Dit klinkt natuurlijk wel heel erg mooi, maar waarom is er dan vandaag de dag nog zoveel oorlog, onrust, verwarring en extremistisch geweld in de Wereld. Dit komt omdat er helaas nog heel veel mensen onder ons zijn die de grote verandering waar we momenteel inzitten niet begrijpen. Op zoek naar houvast klampen ze zich vast aan oude en starre ideeën of dogma’s die leiden tot onbegrip, onverdraagzaamheid en conflicten.

Ik geloof dat Giza en Carnac zijn gebouwd om ons opnieuw bewust te maken van dit overgangsproces waar we momenteel middenin zitten. Ze vormen twee stille getuigen van dit moment en herinneren ons aan iets dat we vergeten zijn en langzaam beginnen te herontdekken. We kunnen namelijk niet doorgaan met elkaar en onze planeet zo misbruiken. Er is een bewustzijnsverandering nodig en daar wijzen deze monumenten op als een bemoediging voor ons door deze moeilijke overgangstijd!

Het is inmiddels wel duidelijk geworden dat Giza en Carnac de sterrenstand van nu vertegenwoordigen en benadrukken. Maar hier valt nog wel wat meer over te zeggen. Kijkend naar Giza en de piramide van Khufu lijken de schachten van de Koninginnekamer te wijzen naar de poolster Etamin in de Draak (Draco) en Regulus in de Leeuw (Leo), het equinox sterrenbeeld van 13.000 jaar geleden, zoals al is uitgelegd. Dit was de overgangstijd van de kosmische zomer naar de kosmische herfst, dus het moment waarop het bewustzijn op Aarde langzaam begon af te nemen. Kennis die we hadden begon zo steeds meer verborgen te raken voor ons mensen. De bouwers van deze schachten hebben ze toevallig ook verborgen aangebracht door een laagje steen van zo’n vijf centimeter te laten zitten aan de binnenkant van de Koninginnekamer. Ik zie hier wel een gelijkenis in die heel treffend lijkt te zijn. In de Koningskamer is dit namelijk niet gedaan. Deze schachten, die naar de poolster (Polaris) en equinox sterrenbeeld Aquarius (de ster Skat) van nu wijzen, zijn gewoon altijd open geweest en dat valt weer samen met het toenemende bewustzijn van nu in de overgangstijd van de kosmische winter naar de kosmische lente. Kijkend naar Carnac lijkt dit bouwwerk 6.500 jaar geleden opgericht te zijn, dus in de overgangstijd van de kosmische herfst naar de kosmische winter. Deze klus is dus geklaard vlak voordat de mensheid de herinnering aan een hoger bewustzijn helemaal kwijt zou raken. In de tijd van nu, waarin ons bewustzijn lijkt toe te nemen, wordt de functie van beide bouwwerken binnen een periode van zo’n 40 jaar opeens weer herontdekt, terwijl we er al eeuwen onze hersens over kraken. Is het niet wonderlijk allemaal!?!

De Maya’s waren echt Meesters in tijdrekenen! Vanuit hun perspectief zou ik hier nog wel wat meer willen inzoomen op de exacte tijdsduur van de precessie. Ik heb voor het gemak tot nu toe steeds gesproken over een cyclus van 26.000 jaar. De Maya’s hebben de precessie berekend op 25.626 jaar om precies te zijn. Volgens de berekening van onze Astronomen lijkt de precessie steeds sneller te gaan, want we hebben deze de afgelopen 100 jaar aangepast van 25.920 naar 25.800 jaar. Het zou dus heel goed mogelijk kunnen zijn dat we door deze versnelling steeds meer zullen opschuiven richting de berekening van de Maya’s. Verderop in deze tekst kom ik nog even terug op de mogelijke oorzaak van deze versnelling, maar ik wil hier voornamelijk stil staan bij het tijdrekenen van de Maya’s. Wanneer we hun berekening zouden nemen en toepassen op de oudheid van de sfinx, dan moeten we een halve precessieronde terugrekenen en komen we op precies 25.626 : 2 = 12.813 jaar uit. Als we hier hun datum voor het begin van een nieuwe precessieronde in 2012 vanaf halen, dan komen we op de datum van 12.813 – 2012 = 10.802 v. Chr. uit, want het jaar 0 bestaat niet in onze jaartelling. Wat is daar nu zo bijzonder aan? Nou, dit is de datum voor het begin van de Younger Dryas, plus twee jaar! Deze is namelijk uitgerekend op 10.800 v. Chr. en dat is waarschijnlijk ook een afronding. De Younger Dryas werd waarschijnlijk veroorzaakt door de impact van de brokstukken van een uit elkaar gevallen komeet. Dit veroorzaakte een enorme cataclysme op aarde die duurde van 10.800 tot 9.600 v. Chr. Volgens John Anthony West en Robert Schoch⁵ heeft deze gebeurtenis op de breedtegraad van Giza (30° NB) ervoor gezorgd dat het er 1.200 jaar langdurig geregend heeft. Deze regen is vermoedelijk de oorzaak van het water-erosiepatroon aan de sfinx. Deze gebeurtenis vond tegelijk plaats met het begin van de kosmische herfst, waarin het bewustzijn op Aarde afnam, en veroorzaakte zo een nog sneller verval van ver ontwikkelde beschavingen. Vermoedelijk zijn sommige beschavingen (Atlantis?) hierdoor zomaar helemaal verdwenen. Het werk van Graham Hancock⁵ gaat vooral over deze gebeurtenis en de impact ervan op oude beschavingen, die verder ontwikkeld leken te zijn dan wij nu voormogelijk houden.

Welke fenomenen zouden verantwoordelijk kunnen zijn voor een bewustzijnsverandering?

Zoals al uitgelegd lijkt de precessie-cyclus samen te vallen met een bewustzijnsverandering. De vraag die zich hier lijkt aan te dienen is: ‘Maar hoe gaat dit dan in zijn werk en wat is er verantwoordelijk voor?’ In mijn zoektocht hiernaar ben ik de volgende twee fenomenen tegengekomen die hier verantwoordelijk voor zouden kunnen zijn:

We weten inmiddels dat de precessie ervoor zorgt dat onze polen een mooi rondje langs de verschillende poolsterren maken, zie tekening Precession Circle. Nu lijkt het erop dat de kosmische winter aanbreekt wanneer onze polen het verst van de Melkweg af staan en de kosmische zomer wanneer ze er doorheen draaien. Zou het zo kunnen zijn dat het Aardmagnetisch veld heel subtiel elektromagnetisch wordt opgeladen wanneer onze polen door de Melkweg draaien? Op deze wijze vormen onze polen een soort Aard-chakra’s die opgeladen worden door het elektromagnetisch veld van al die miljarden sterren uit de Melkweg ofwel Fotonengordel. Een soortgelijk iets gebeurt namelijk ook wanneer onze Zon een Zonnevlam uitslaat. De elektromagnetisch geladen deeltjes hiervan worden gevangen in het Aardmagnetisch veld en afgebogen richting de polen, waar ze een prachtig schouwspel van poollicht onthullen.

Als onze polen door de Melkweg draaien en het Aardmagnetisch veld heel subtiel wordt opgeladen dan beïnvloedt dit onze Epifyse of Pijnappelklier die als het ware wordt wakker gekust, omdat deze klier gevoelig is voor elektromagnetisme. Zo ontwaken we in een hoger bewustzijn. De Biologe Saskia Bosman vergelijkt onze pijnappelklier zelfs met een ‘Kosmische Antenne’⁶ met de volgende woorden:

Onze pijnappelklier (epifyse), een klein orgaan in het centrum van het brein, staat in de neurowetenschappen bekend als een hormoonklier die een scala aan hormonen produceert, die gereguleerd worden door onder andere de licht-donker (dag-nacht) cyclus. De hormonen zijn serotonine, melatonine, DMT (dimethyltryptamine), 5-meo-DMT (5-methoxy-dimethyltryptamine) en pinoline. Oude spirituele tradities zoals Yoga en Tantra beschouwen de pijnappelklier als een ‘kosmische antenne’ via welke wij in contact staan met een diepere, mystieke realiteit. De wetenschap heeft aanwijzingen dat de pijnappelklier inderdaad een rol speelt in mystieke (oftewel transcendentale), paranormale en hallucinatoire ervaringen, omdat sommige van haar hormonen psychoactief zijn. Deze hormonen verbinden zich met de serotonine-receptoren in vele gedeelten van de hersenen. Dit leidt tot complexe patronen van elektrische activiteit. De betreffende persoon krijgt dan innerlijke ervaringen, die variëren van hallucinaties via dromen tot en met mystieke ervaringen. Er is aangetoond dat met name de slaapkwabben complexe elektrische activiteitspatronen vertonen tijdens mystieke ervaringen.

Het lijkt erop dat we via onze pijnappelklier in contact kunnen komen met een hoger bewustzijn. Ik heb zelf ervaren dat Meditatie hier een heel krachtig hulpmiddel bij is. Wanneer ik mediteer, breng ik mijn aandacht van het drukke denken in mijn voorhoofd naar de stilte onder mijn kruin (pijnappelklier). Na een tijdje ervaar ik dan tintelingen in mijn kruingebied. Op dat moment heb ik mijn pijnappelklier geactiveerd en ben ik in contact met een hoger bewustzijn. Ik noem deze methode ‘Kruinchakra-Meditatie’.

Graham Hancock heeft in gesprekken met Sjamanen over de hele wereld gevraagd wat het probleem is van onze moderne samenleving. Zonder uitzondering vertelde ze hem allen dat we de connectie met de ‘Spirit’ zijn kwijt geraakt. Ze bedoelen hiermee het contact met het hoger bewustzijn.

De poolster van nu (Polaris) bevindt zich precies halverwege deze beide uiterste punten, ten opzichte van de Melkweg, en dat betekent dat we aan het begin van een nieuwe kosmische en spirituele lente staan. We leven dus in een heel boeiende tijd!

Het andere fenomeen dat verantwoordelijk zou kunnen zijn voor deze bewustzijnsverandering is het gegeven dat de ster Sirius niet lijkt mee te precederen met de andere sterren? In dat geval zou het wel eens de tweelingbroer van onze Zon kunnen zijn. Dat is helemaal niet zo vreemd als het lijkt, want de meeste sterren vormen immers tweelingen. Het is dus heel goed mogelijk dat onze Zon en Sirius in hun rondedans samen de precessiebeweging veroorzaken. Walter Cruttenden doet hier al jaren diepgaand onderzoek naar met zijn Binary Research Institute⁷.

Als het nu waar zou zijn dat onze Zon een binaire relatie met Sirius heeft, dan zouden ze samen de kosmische seizoenen kunnen veroorzaken, zie tekening Sun and Sirius as Binary Stars. Komen ze in hun rondedans dicht bij elkaar dan wordt het elektromagnetisch veld van ons Zonnestelsel, Aarde en onze pijnappelklier opgeladen waardoor de kosmische zomer aanbreekt. Bewegen ze van elkaar af dan breekt de kosmische winter aan, omdat het elektromagnetisch veld van ons Zonnestelsel afneemt. Het is bekend dat wanneer binaire sterren elkaar dichter naderen hun snelheid toeneemt. Dit zou dan ook wel eens de verklaring kunnen zijn voor de versnelling van de precessie die in de afgelopen honderd jaar lijkt te zijn toegenomen. In het oude verhaal over Osiris (Orion) vormen Isis (Sirius) als moeder en Horus (Zon) als kind ook al een paar. Zouden de oude Egyptenaren dus ook al lang hebben geweten dat onze Zon en Sirius binaire partners zijn?

Zo krijg ik misschien ook wel antwoord op mijn vraag waarom de helderste ster aan de hemel Sirius ontbreekt in het grondplan van Carnac. Als deze ster namelijk niet meebeweegt met de precessie dan zou hij 6.500 jaar geleden aan de andere kant van de Melkweg en Carnac uitlijning hebben gestaan. Wanneer nader onderzoek bij de tumulus van het landgoed Ker Lann niets oplevert, dan moet toch nog maar eens goed aan de noordkant van Petit Ménec worden gezocht!

Beide besproken fenomenen kunnen los van elkaar of samen verantwoordelijk zijn voor de kosmische seizoenen. Wat dat betreft leven we momenteel in een boeiende tijd van nieuwe ontdekkingen! De toekomst zal het ons leren!?!

Wat betekent deze bewustzijnsverandering voor ons in de praktijk?

Door de invloed van de precessiecyclus lijken steeds meer mensen op Aarde via hun pijnappelklier wakker te worden in een hoger bewustzijn. Deze mensen bekijken de Wereld steeds meer vanuit de ‘Samenhang tussen Alles’ en niet langer vanuit het verschil of de (ego) dualiteit. Ze zijn intuïtief, creatief, compassievol en vredelievend. Om deze mensen een gezicht te geven noem ik hier een aantal van mijn voorbeelden: Mahatma Gandhi, Martin Luther King, Nelson Mandela, David Attenborough, Einstein, Rudolf Steiner en mijn Lieve vriendin Linda Hessing. We leven dus in een belangrijke overgangstijd. Gaan we elkaar en onze Aarde verder vernietigen en uitbuiten of herstellen? Ik droom van het laatste! Als wij hand in hand gaan samenwerken, vanuit een hoger bewustzijn, kunnen we er met elkaar iets moois van maken. Er is werk te doen, want het leefmilieu van onze planeet verkeert in grote nood! Hoe eerder we ontwaken, hoe minder groot de schade zal zijn. Daarom schrijf ik dit artikel!

We moeten Globaal gaan samenwerken en groener gaan leven. De techniek is er al! Een Globale bewustzijnsverandering is alles wat we nodig hebben. Als dat ons lukt breekt er een nieuwe kosmische lente aan. Daarom hebben de bouwers van Giza en Carnac deze tijd zo in steen geaccentueerd. Als een aansporing en bemoediging voor ons door deze moeilijke, turbulente, maar ook zeer boeiende overgangstijd!

You may say I’m a dreamer

But I’m not the only one

I hope some day you’ll join us

And the world will be as one

John Lennon, Imagine, 1971

Peter van den Hoek

Nieuwstraat 22 D

3811 JZ Amersfoort

petervandenhoek@casema.nl

Verwijzingen:

1. Robert Bauval, Adrian Gilbert, The Orion Mystery, Unlocking the Secret of the Pyramids,

1993