In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke inzichten over hunebedden en megalithische monumenten. Hier een verhaal van Peter van den Hoek
Artikel versie: 5-8-2023
Peter van den Hoek (Archeoastronoom)
Vandaag de dag zijn er nog maar weinig hunebedden in de wereld te vinden die nog helemaal compleet zijn met hun oorspronkelijke dekheuvel. Dat is jammer, want het ontneemt ons de kans om zo’n bijzonder bouwwerk te ervaren zoals de bouwers dat oorspronkelijk hebben bedoeld. Gelukkig is het hunebed van Kercado, vlak bij het plaatsje Carnac in Frans Bretagne, wel goed bewaard gebleven en vrij toegankelijk voor iedereen. De ideale kans voor mij om het te ontmoeten net als na de bouw ervan 6.500 jaar geleden!
Tijdens een zomerse zonsopgang loop ik het bouwwerk in de morgenschemering tegemoet. Het is nog erg vroeg en dat geeft mij de garantie om het hunebed te mogen ervaren zonder door andere mensen gestoord te worden. Via een zes meter lange gang met grote stenen betreed ik de kamer waar ik een zitplekje zoek met zicht op de uitgang. Vervolgens wacht ik stil en geduldig in het halfdonker op wat zich aandient. Via de ingang valt het morgenlicht door de gang naar binnen tot helemaal in de kamer. Ik kan heel goed waarnemen hoe het licht als kransen steeds fijner wordt naarmate het dieper in de gang valt. Het is net of het licht steeds subtieler wordt en daarmee ook mijn bewustzijn. Alsof ik toegang heb tot het onderbewuste en kennis aangereikt krijg die anders voor mij verborgen zou blijven. Vreugdevol bedenk ik me: ‘Dit is dus waarom hunebedden in Ierland en Groot-Brittannië ook wel ‘Thin Places’ worden genoemd!’ Ze vormen als het ware een soort lichtpoorten van de ene naar de andere dimensie. Het lichtbeeld van de gang doet mij denken aan wat mensen vertellen die een ‘Bijna Dood Ervaring (BDE)’ hebben meegemaakt. Vaak spreken deze mensen over een gang waar ze doorheen gaan richting een prachtig en alles omhullend licht. In dit liefdevolle licht wordt er kennis aangereikt en ervaren mensen een helderheid van geest die ze voordien niet kende. Zou dit dan het beeld kunnen zijn dat automatisch opdoemt als onze geest van de ene naar de andere dimensie reist? Zouden de bouwers dit letterlijk hebben willen nabootsen, om het zo makkelijker te maken een bewustzijnsverandering te ondergaan. Ik ervaar het hier wel als zodanig terwijl ik er niet op bedacht was! Nu snap ik ineens ook waarom de gangen van sommige hunebedden, zoals Gavrinis, Newgrange en Knowth zo lang zijn. Om dit effect nog meer te versterken! Door deze lange gangen wordt het licht dat naar binnen valt nog meer gefilterd en subtieler waargenomen. In het hunebed van Gavrinis lijkt dit wel letterlijk te zijn uitgebeeld middels de vele stenen met prachtig versierde concentrische cirkels. Deze cirkels geven symbolisch de steeds fijnere kransen van licht aan. Daarnaast is in één steen van de kamer in dit hunebed een handgreep gemaakt als een soort deur naar een andere dimensie. Het is namelijk geen echte deur, want er zit geen ruimte achter. Deze versiering is een symbolische weergave van de functie van dit hunebed.
Zoals uit het voorgaande wel blijkt lijken hunebedden te werken als een soort van lichtpoorten die het licht omvormen naar steeds fijnere dimensies. Onze pijnappelklier of epifyse is een belangrijke hormoonklier, in het midden van ons hoofd en onder onze kruin, die heel gevoelig is voor licht. Onder invloed van dag/nacht maakt deze klier hormonen aan die psychoactief zijn zoals, serotonine, melatonine en dimethyltryptamine (DMT) en ons in een andere bewustzijnsstaat brengen. Ik geloof dat het steeds fijner wordende licht in een hunebed onze pijnappelklier triggert om psychoactieve hormonen af te geven zodat we op een natuurlijke wijze een bewustzijnsverandering kunnen ervaren. Mensen die dimethyltryptamine gebruiken door bijvoorbeeld het drinken van ayahuasca melden ook regelmatig een soort van ‘bijna dood ervaring’ waardoor ze diepe inzichten krijgen en hun leven daarna vaak drastisch veranderen. Hunebedden, maar ook meditatiegrotten, zoals die door de Rishi’s (Geestelijken) in India gebruikt werden, vormden de ideale plekken om bewustzijnsveranderingen te ondergaan. Naar mijn mening was dit ook de belangrijkste functie van een hunebed, naast een ontmoetingsplek voor vieringen. Naar mate de tijd verstreek werd deze kennis steeds meer vergeten en raakten hunebedden hun oorspronkelijke functie kwijt. Soms werden ze nog als graf gebruikt of erger als steengroeve. Ook werden vele dekheuvels weggegraven zodat slechts het ‘skelet’ van stenen overbleef.
Het hunebed van Kercado heeft een heel bijzondere uitlijning. Tijdens zonsopgang met Halloween eind oktober werpt de opkomende zon zijn licht als een soort pijlpunt precies op het midden van de aansluiting tussen de twee enorme stenen die de achterwand van de kamer vormen. Voor de Kelten was dit één van hun belangrijkste jaarfeesten dat ze Samhain (Souwen in spreektaal) noemden. Ze vierden hiermee het begin van de winter en het Keltisch Nieuwjaar. Volgens de Kelten was dit het moment in het jaar waarop de sluier tussen de geestelijke en fysieke wereld het dunst was en er dus over en weer contact kon worden gelegd. Dit sluit toch weer naadloos aan op het hunebed als plek om een andere dimensie of bewustzijnsverandering te ervaren! Vele hunebedden hebben namelijk deze uitlijning, zo ook de meeste hunebedden in Nederland¹. Zouden de Hunebedbouwers of Megalithische Cultuur dit ook geweten hebben en daarom zoveel hunebedden deze magische uitlijning meegegeven hebben? Bij het hunebed van Kercado kon er precies een maand van tevoren naar dit belangrijke moment worden toegeleefd, want dat was het moment dat het zonlicht van de opgaande zon voor het eerst door de gang achter in de hoek van de kamer viel, een aantal dagen na de equinox, ofwel midherfst. Elke dag schoof het licht een klein stukje op over de achterwand totdat het een maand later precies op het midden tussen de beide stenen viel. Eigenlijk vormde dit lichtspel een soort aftelkalender naar dit bijzondere moment. Ik verbaas me als archeoastronoom ook steeds weer over de precisie waarmee dit soort mythische bouwwerken zijn gebouwd tijdens mijn onderzoeken. De nauwkeurigheid van dit spel van licht en duisternis met de hemellichamen is echt pure kunst!
Ik heb me ook altijd afgevraagd waarom er aan de binnenkant van de meeste hunebedden geen dikke roetlagen op de stenen te vinden zijn doordat middels kaarsen, fakkels of vuur licht werd gemaakt. Nu weet ik het antwoord. Dit was namelijk helemaal niet de bedoeling! Er werd met licht gewerkt van onze hemellichamen dat werd gefilterd en verfijnd om zo de aanwezigen in een andere sfeer of gemoedstoestand te brengen. Dit klinkt misschien een beetje zweverig, maar we doen het thuis allemaal! Als we een gezellige avond met geliefden willen hebben dan dimmen we ook het licht om zo sfeer te scheppen. Ja toch?
In Nederland kunnen we helaas het bijzondere lichtspel in geen van onze ‘Portaalhunebedden’ meer waarnemen, want ze zijn allen uitgekleed tot slechts een skelet van stenen. Ik vind dit bijzonder jammer, want zo kunnen we in ons land nergens zo’n hunebed ervaren zoals het oorspronkelijk bedoeld was. Ik zou ervoor willen pleiten om één van onze hunebedden terug te brengen in zijn oude staat met dekheuvel, kransstenen en zonder hek voor de ingang, zodat iedereen de gelegenheid krijgt om deze plek te voelen en beleven zoals bedoeld. Onder de Havelterberg liggen twee prachtige hunebedden (D53 en D54) naast elkaar. Als we D53 in zijn oorspronkelijke staat terugbrengen met een dekheuvel en D54 zo laten dan kan iedereen zien hoe een hunebed oorspronkelijk was en nu geworden is. Als dat niet mogelijk is wil ik iemand met een stuk land en/of geld om stenen te kopen en verplaatsen uitdagen om samen met mij een portaalhunebed te bouwen, zodat we ook kunnen ervaren hoe het licht hier naar binnen valt en op ons bewustzijn inwerkt. De tuin van het Hunebedcentrum lijkt mij ook een heel geschikte locatie!
Wie durft!?!
Peter van den Hoek
Archeoastronoom
Nieuwstraat 22 D
3811 JZ Amersfoort
petervandenhoek@casema.nl
Verwijzingen:
