In de categorie ‘mijn hunebed’ nodigen we mensen uit te schrijven over hun persoonlijke ervaringen met hunebedden. Hier een verhaal van Pierre van Eijl.
Oudste hunebed van de Oldendorfer Totenstatt
Het derde hunebed van Oldendorfer Totenstatt is 60 meter
lang en 7 meter breed en omlijst met grote kransstenen (figuur 1). Volgens het
boek[1]
van het Oldendorfer Archäologischen Museum over deze Totenstatt waren dat er
ooit 88.
[1] Bron: Wohnungen für die Ewigkeit, 5700 Jahre Oldendorfer Totenstatt (2006) Uitgave: Archäologischen Museum Oldendorf/Luhe, Duitsland blz. 29
Het bijzondere is dat hier geen stenen hunebed is gevonden, maar de sporen van een houten kamer van 3,2 x 2 meter. Voor de dakbedekking zijn wel stenen gebruikt (zie foto 2 van het model uit het museum).
Het is het oudste hunebed van deze Totenstatt, gebouwd in de periode van 3700 – 3500 jaar voor onze jaartelling, dus 5500 – 5700 jaar oud. Bij metafysisch energetisch onderzoek dat ik daar gedaan heb, bleken er in de middellijn van de hunebedheuvel tal van voelbare energiepunten te zitten, net als bij de andere hunebedden hier in de Totenstatt (maar ook elders zoals bij het lange hunebed D43 te Emmen, Nederland). De energiepunten zijn gegroepeerd in groepjes van drie. Na ieder groepje verandert de energie die voelbaar is en vervolgens komt er weer een volgend groepje van drie punten. In totaal komen zo zeven groepjes naar voren, die ik hier compartimenten noem. Opvallend is dat de kransstenen ontbreken op de overgang van het ene naar het andere compartiment (zie figuur 3). Misschien was hier oorspronkelijk een toegangsweggetje.
Bij de plek waar het informatiebord voor het hunebed staat, zie eerste foto, zijn de drie metafysische energiepunten van de oorspronkelijke toegangsweg tot de hunebedkamer waarneembaar.
Als ik me door middel van aura-reading instel op dit hunebed, zie ik dat dit een hunebed was van priesters. Van het compartiment waar waarschijnlijk de houten kamer is gevonden, beginnen terwijl ik daar sta, helderziend beelden van een gebeurtenis van lang geleden te verschijnen, het voltrekken van een huwelijk. Hieronder staat een verslag van de beelden die ik daarvan kreeg.
De godendrank
Ik zie dat de man en de vrouw die in de echt verbonden gaan worden, voorafgaande aan de ceremonie, verwachtingsvol, nieuwsgierig en opgewonden zijn over wat er gaat komen. Aangekomen voor het hunebed worden ze ontvangen door de priester van het hunebed. Ze worden begeleid door familie en vrienden, die vol blijdschap naar het bruidspaar kijken.
Als iedereen er is, neemt de priester het woord: “Het heeft de goden behaagt jullie samen te brengen en hier in dit hunebed zullen jullie voor het oog van de goden samengeklonken worden als echtgenoten. De families hebben met deze verbintenis ingestemd en (‘hij kijkt naar de aanwezigen’) laat uw stem horen!” Vanuit de aanwezigen komt instemmend geroep. “De goden zullen ook instemmen met deze godendrank ( en hij geeft ze allebei een kom met een speciale drank) waarmee jullie toegang zullen krijgen tot het godenrijk. Drink ze maar op!” De man en de vrouw drinken beiden hun kom leeg. De vrouw trekt een vies gezicht: het is bitter!
Drie huwelijksgeloften
“Kom binnen in het hunebed en laat de goden in hun wijsheid beslissen over uw verbintenis.” De twee kruipen achter de priester aan de ingang van het hunebed binnen. Maar dan worden ze bij het eerste energiepunt tegengehouden: “Wilt u elkaar helpen bij tegenspoed, ziekte en tegenslag? Wat is uw antwoord?“ Ze beginnen zich door de indringende vraag van de priester en de kracht van het energiepunt extra goed te realiseren, dat het ook minder goed kan gaan en elkaar ook moeten helpen bij ziekte. Ze stemmen in. Ze gaan iets verder, maar de priester stopt hen opnieuw bij het tweede energiepunt: “Bent u bereid goed voor uw kinderen te zorgen al zijn ze lastig, baldadig of ziekelijk?” Ze schrikken nu toch wel, want aan kinderen die lastig of ziek zijn, hadden ze nog niet zo gedacht, maar ze realiseren zich dat dat er ook bij kan horen. Opnieuw stemmen ze in.
Weer gaan ze gebukt een paar stapjes verder totdat de priester hen bij het derde energiepunt tegenhoudt: “Zijn jullie bereid bij elkaar te blijven al zijn er andere mogelijke partners vrouw of man die jullie aantrekken, of conflicten die jullie uiteendrijven of dat er verwijdering is door onbegrip?” Hier hadden ze liever niet aan willen denken. Ze kunnen zich nu niet voorstellen dat het hen zal overkomen. Ze stemmen toch in, want ze denken dat dit niet gaat gebeuren. De priester: “Jullie zijn toegelaten tot de ontmoeting met de goden. Hier liggen kleden waarop jullie kunnen gaan liggen. Richt je gedachten tot de goden. Zij moeten uiteindelijk de vervulling van je wensen voor een goed huwelijk, kinderen en geluk gunnen. De priester zet een gezang met een smeekbede naar de goden dat de wensen verhoord worden. De man en de vrouw zingen mee, ze kennen dit lied dat altijd gezongen wordt bij het zich richten op de goden. Ze voelen zich ook wat anders worden. De godendrank en de energie van deze hunebedplek beginnen bij hen door te werken.
“Nog één ding voor ik wegga,” zegt de priester. “Het gaat er bij jullie samenkomen om je voortdurend te richten op de goden. Haast je niet, maar neem de tijd.”
Het samenkomen
Hij vertrekt, sluit de toegang af en de man en vrouw blijven met het licht van drie vetlampjes achter. Ze zijn nog wat zenuwachtig, maar komen door de drank in een zachte, wat meditatieve stemming. Langzaam kleden ze zich uit en gaan zachtjes vrijend op de warme kleden en huiden liggen. De drank en de inwerking van de goden brengen hen in een bijzondere stemming. Ze hebben het gevoel dat in hun hoofden lichtgolfjes zijn, hele prettige lichtgolfjes. Ze komen meer samen en man en vrouw verenigen zich. Niet hartstochtelijk maar zacht en vol gevoel. Ze bewegen zacht en terwijl dat doorgaat komen ze in een bijzondere toestand, alsof vloeibaar licht door hen heen gaat. Als hun hoogtepunt bereikt wordt, stroomt het licht nog sterker en daarna voelen ze zich samen opgetild in een gouden licht dat hen beiden vervuld met een ongekend geluksgevoel en een heel sterk gevoel van samen zijn: “We zijn samen als man en vrouw en nooit gaan we meer uit elkaar, dit is voor eeuwig.”
Langzaam, heel langzaam, komen ze weer terug uit de gouden sfeer van licht, terwijl ze een ongekend gevoel van vervulling hebben. Ook als ze na enige tijd hun kleren weer aantrekken om naar de bruiloftsgasten te gaan, blijft dat gevoel in hen. De priester komt hen roepen en ze worden met gejuich ontvangen door de bruiloftsgasten. Ze voelen zich wel wat verlegen, maar zingend en dansend gaan ze naar het bruiloftsfeest.
Later
Weken nog werkt de energie van deze huwelijksvoltrekking in hen door en ervaren ze dat geluksgevoel. Later als de kinderen er al zijn, komt het af en toe terug. Het helpt hen om in moeilijke tijden een perspectief te houden op de toekomst. Zelfs als ze al ouder zijn geworden, komen er momenten van tederheid als zachte golven in hun leven en maakt het ze weer blij met elkaar en hun leven.
Terugblik
Uit al mijn aura-readingen tot nu toe komt naar voren dat de hunebedden niet gemaakt zijn als begraafplaatsen, maar als spirituele centra waar priesters en priesteressen in trance konden gaan om antwoorden op vragen te vinden waar de plaatselijke bevolking mee zat. Dat konden vragen over ziekte en gezondheid zijn, levensvragen maar ook conflicten tussen mensen en zelfs tussen bevolkingsgroepen. Ook waren hunebedden plekken voor belangrijke gebeurtenissen in iemands leven zoals de zegening van een pasgeborene, de inzegening van een huwelijk of het komen tot een verbond van stammen.
Meer informatie
Meer verhalen over het verleden van hunebedden die door middel van aura-reading zijn verkregen, zijn te vinden in deze rubriek ‘Mijnhunebed’ van het Hunebedcentrum te Borger en op de website van het KoendalinieNetwerk. Daar staat ook wat een aura-reading is.
